Stígandi - 01.04.1944, Síða 44

122
GUNNAR í HÓLUM
STÍGANDI
„Lítið þið á þennan stein,“ sagði afi minn. „Gunnar afi minn
lét hann þarna eitt vor, þegar við vorum að fara til kirkjunnar,
til þess að við gætum stokkið á hann og komizt þurrum fótum
yfir lækinn.“
Þessi steinn var að vísu ekkert heljarbjarg, en þó svo stór, að
kraftar hafa verið í kögglum þess manns, sem á gamals aldri
hóf hann á loft og skorðaði hann fastan, ekki sízt vegna þess að
þá var hann spariklæddur og mátti hvorki bleyta föt sín né
óhreinka.
Steinninn sat í sömu skorðum fram undir 1930. Þá féll mikil
skriða í lækinn og umturnaði öllum farvegi hans. Hún tók með
sér eða gróf í kaf steininn hjá bakkanum, sem verið hafði veg-
arbót gangandi manna á þessari leið, í nærfellt hundrað ár.
KRISTINN PÉTURSSON:
VITRUN
Sofandans eyra ber síðkveldið hljóðlátt
seytlandi tónstef úr Bí bí og blaka
og hvíslar í kyrrðinni, hvað það sé góðlátt
að hafa ekki geíið oss tóm til að vaka.
Og svartnættið nemur oss síðan og flytur
um svipmikla eilífð. — Unz sterkviðra þytur
svífur um tómið og samlúðrar gjalla.
Sannlega er einhver á strætinu að kalla:
— Sjá, hversu rismálsins sókndjörfu fingur
sólstafi rita á náttskála yðar.
Geislaflóð dagsins í gluggaþröng niðar,
gluggaþröng yðar, sem svefnþornið stingur.
Ýtið þér draumþungum álnum til hliðar,
áður en sólin er gengin til viðar.