Stígandi - 01.04.1944, Side 56

Stígandi - 01.04.1944, Side 56
134 I ORLOFI STÍGANDI — Ja, er það nú brandari! Að þið skulið ekki veiða ykkar laxa sjálfir og borða þá. Það eigið þið að gera, eða það hefði mér funst. Gógó sneri sér við með gusti, og mér fannst ástarút- litið f jara úr augunum af vanþóknun á sveitamenningunni. Nú var skyrið til og rjóminn, og kona forstjórans þurrkaði af diskunum. Svo báru þær á borð. — Að hafa ekki hótel hérna einhvers staðar, sagði Gógó, og mega fara að sofa og hvíla sig, ó! Röddin var aftur söm og áður en syndafallið varð út af laxinum og „sveitaketinu“. — Það er hægt að hýsa fólk á bæjunum, sagði ég. Hér eru nóg rúm. Fólkið er ekki sá fjöldi eins og stendur. — En hvað þú getur verið huggulegur og allt myndarlegt hjá ykkur. Ég er svo þreytt. Bíbíbí, Bíbíbí, hugsa sér! Hann er að bjóða okkur rúm að sofa í, þessi elska. Hark heyrðist úti fyrir og Jón Jónsson eldri rak kýrnar í hlaðið til mjalta. Ég hljóp út að hjálpa kúrekanum að binda á básana. Hann hafði tvo hesta í taumi, brúnan og mósóttan með aktygjum. — Svona gengur þú frá hestunum í túninu og hleypur frá hálfslegnum hólmanum, sagði húsbóndinn. Áttu þeir að standa þarna í nótt eiginlega? Svo henti hann í mig taumum og fór að mjólka kúaeignina. Ég háttaði seint. Lök og ver á sængu'r og kodda og allt tilheyr- andi sængurbúnaði heldra fólks varð ég að draga saman úr ýms- um stöðum í bænum. Gamla konan strauk og sléttaði. Ung- frúrnar voru hið eggjandi afl fyrir mig að hafa allt sem myndar- legast. Stundum aðstoðuðu þær okkur ofurlítið með litlu fingr- unum. Klukkan sex næsta morgun vaknaði ég og klæddi mig, tók upp eldinn, bakaði pönnukökur og hitaði kaffivatn, mjólkaði kýrnar og rak i haga. Úti var sama blíðan, hitinn og þurrkurinn. Faðir minn var kominn í flekkinn að snúa, þegar ég kom úr kúarekstrinum. Hann gekk í veg fyrir mig, ógreiddur vinnujálkur með vikuskegg og heldur larfalegur. Ekki gat ég verið upp með mér af honum þá stund. — Það er óskemmtilegt að eiga hólmann ósleginn, sagði hann. Ég lagði á hestana. Meira var það ekki. Og bóndinn sneri sér aftur að þurrkinum. Nú sá ég að þeir stóðu í tjóðri ofan við garð, hestarnir, og biðu síns vitjunartíma.

x

Stígandi

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Stígandi
https://timarit.is/publication/1085

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.