Stígandi - 01.04.1944, Síða 56

134
I ORLOFI
STÍGANDI
— Ja, er það nú brandari! Að þið skulið ekki veiða ykkar
laxa sjálfir og borða þá. Það eigið þið að gera, eða það hefði
mér funst. Gógó sneri sér við með gusti, og mér fannst ástarút-
litið f jara úr augunum af vanþóknun á sveitamenningunni.
Nú var skyrið til og rjóminn, og kona forstjórans þurrkaði af
diskunum. Svo báru þær á borð.
— Að hafa ekki hótel hérna einhvers staðar, sagði Gógó, og
mega fara að sofa og hvíla sig, ó! Röddin var aftur söm og áður
en syndafallið varð út af laxinum og „sveitaketinu“.
— Það er hægt að hýsa fólk á bæjunum, sagði ég. Hér eru
nóg rúm. Fólkið er ekki sá fjöldi eins og stendur.
— En hvað þú getur verið huggulegur og allt myndarlegt
hjá ykkur. Ég er svo þreytt. Bíbíbí, Bíbíbí, hugsa sér! Hann er
að bjóða okkur rúm að sofa í, þessi elska.
Hark heyrðist úti fyrir og Jón Jónsson eldri rak kýrnar í
hlaðið til mjalta. Ég hljóp út að hjálpa kúrekanum að binda á
básana. Hann hafði tvo hesta í taumi, brúnan og mósóttan með
aktygjum.
— Svona gengur þú frá hestunum í túninu og hleypur frá
hálfslegnum hólmanum, sagði húsbóndinn. Áttu þeir að standa
þarna í nótt eiginlega? Svo henti hann í mig taumum og fór
að mjólka kúaeignina.
Ég háttaði seint. Lök og ver á sængu'r og kodda og allt tilheyr-
andi sængurbúnaði heldra fólks varð ég að draga saman úr ýms-
um stöðum í bænum. Gamla konan strauk og sléttaði. Ung-
frúrnar voru hið eggjandi afl fyrir mig að hafa allt sem myndar-
legast. Stundum aðstoðuðu þær okkur ofurlítið með litlu fingr-
unum.
Klukkan sex næsta morgun vaknaði ég og klæddi mig, tók
upp eldinn, bakaði pönnukökur og hitaði kaffivatn, mjólkaði
kýrnar og rak i haga.
Úti var sama blíðan, hitinn og þurrkurinn. Faðir minn var
kominn í flekkinn að snúa, þegar ég kom úr kúarekstrinum.
Hann gekk í veg fyrir mig, ógreiddur vinnujálkur með vikuskegg
og heldur larfalegur. Ekki gat ég verið upp með mér af honum
þá stund.
— Það er óskemmtilegt að eiga hólmann ósleginn, sagði
hann. Ég lagði á hestana. Meira var það ekki. Og bóndinn sneri
sér aftur að þurrkinum. Nú sá ég að þeir stóðu í tjóðri ofan við
garð, hestarnir, og biðu síns vitjunartíma.