Stígandi - 01.04.1944, Qupperneq 59

STÍGANDI
I ORLOFI
137
— Nú er mitt sumarleyfi, segi ég, frí og orlof, og hagræði
mér við hliðina á sendiboða lífsgæfunnar. Nú er að skoða fjöllin
og fossana, árnar og dalina.
— Og stúlkurnar, eins og guð gekk frá okkur, sagði Gógó til
viðbótar og sendi mér eld gegnum kjólinn. En hvað þú ert al-
mennilegur að fylgja okkur svona, fiks og riddaralegur yfir aug-
unum eins og sjóliði.
Hér hvílumst við í sætinu breiðu og mjúku, nærri eins og í
rúmi.
— Ungi maður, sagði forstjórinn og dró upp flösku með
skrautmiðum og sólarljóma að innihaldi. Ungi vinur! Einn grá-
an fyrir ágætan beina og næturgisting.
— Dömunni, sagði Gógó, þegar ég hafði tekið vænan teyg.
Sumar þurfa ekki að biðja eða bíða eftir atlætinu, hvíslaði hún
svo enginn heyrði nema ég og fyrirgaf mér á sömu stundu.
Og flaskan leið frá munni til munns og ljósgjafinn lækkaði til
botns, en sólskinið hækkaði í sálunum að sama skapi. Mér
fannst vængir taka að vaxa út úr herðunum og flogið gat ég upp
í himininn, ef bílhúsið hefði ekki haldið mér niðri.
Þá brauzt flug andagiftarinnar fram í kórsöng, sem leið út
yfir landsbyggðina:
Osköpin á unga fólkið gott, fallera,
það trúlofar sig aðra hverja nótt, fallera,
gangi úr skafti ein og önnur ást, fallera,
er annar til og aðrar fást, fallera.
— Er ég samt ekki sá eini og fyrsti, hvíslaði ég og þrýsti
unnustunni að mér.
— Óo, sveitabárður, sagði hún, og kjánadrengur. Jú, auð-
vitað. Bara hin hafa það svona. Svo skríkti hún innilega eins og
kanarífugl á eggtíma, þessi elsku, hjartans.
Vorið kveikir líf um öræfin, og blómin gróa og mettast fjör-
efnum júlídagsins, fénaður, fuglar, villidýr og mannsins börn.
Og bifreiðin okkar rann lökkuð og gljáandi veg af vegi, lengra
og lengra inn á akvegakerfi íslands.