Stígandi - 01.01.1949, Side 40

HUGLEIÐINGAR Á HEIMLEIÐ
Eítir ÞÓRARIN GUÐNASON
Einum eða tveim dögum eftir að „Trölla£oss“ lagði af stað frá
New York, heyrðum við „Útvarp Reykjavík," að vísu svo fjarlægt
og afskræmt af truflunum, að sjaldan tókst að greina orðaskil, en
raddirnar þekktust þó: Pétur, Jón Múli, Helgi Hjörvar. Það var
ekki fyrr en við Nýfundnaland, sem við gátum lieyrt svo að segja
hvert orð, að minnsta kosti til þeirra, sem skýrast tala og lang-
drægastan útvarpsróm liafa. Útlendar fréttir eru ekkert nýnæmi,
við hlustum enn á stöðvarnar í Halifax og St. John’s, en nú koma
innlendar fréttir: Útfararkapellan í Fossvogskirkjugarði er tekin
til starfa (langt mál um það) og Jólablað Æskunnar er nýkomið
út með forsíðumynd af Maríu með barnið. „Flest er nú til tínt,“
verður einhverjum að orði. „Engar fréttir eru góðar fréttir," segir
sessunautur hans.
Ferðin gengur hægt og bítandi, stundum blæs á móti, og þá
verður „Fossinum" lítið ágengt, en svo lægir aftur og batnar, og
nú heyrist Reykjavíkurstöðin ágætlega: Blandaðir ávextir, Forn-
aldarsögur Norðurlanda og hugvekja kollega míns, Páls Kolka,
hressileg og skorinort, eins og lians var von, en slitin í sundur af
stöðvarbilun, og gott ef ekki týndist stór kafli í því slagtogi.
íslendingar ættu að vanda vel til útvarpsdagskrár sinnar, þótt
ekki væri fyrir aðra sök en þá, að liún er síðasta kveðja landsins til
þeirra, sem utan fara og fyrsta klappið á kollinn á okkur börnum
þess, þegar við snúum aftur heim. Öld eftir öld hafa íslendingar
á heimleið staðið í stafni og tár komið í augun, þegar skallinn á
Öræfajökli gægðist upp úr öldunum. Nú á dögum er það eyrað,
en ekki augað, sem fyrst skynjar nálægð heimahaganna; jafnvel
þingfréttir geta hljómað sem fagnaðarboðskapur.
Einhvers staðar suðvestur af suðurodda Grænlands lauk þingi
Sameinuðu þjóðanna — ég á auðvitað við, að „Tröllafoss" var
staddur þar, þegar okkur bárust fréttirnar af þingslitunum. Rússar
og þeirra menn sögðu þingið hafa verið gagnslaust, og merkur út-
38 STÍGArtDI