Stígandi - 01.01.1949, Qupperneq 49

HUNGUR OG GERVIMATUR
Eftir GYLFA Þ. GÍSLASON
Sú kynslóð, sem nú er á bezta aldri á íslandi, þekkir ekki
hungur af eigin raun. Sem betur fer hefir lífsbarátta hennar
ekki mótazt af áhyggjum af því, hvað hafa skyldi til næsta máls.
Auðvitað hefir þessa kynslóð skort margt, og hana skortir margt
— það mun fylgja manninum, meðan hann er maður, að hann
hafi meiri þarfir en þær, sem hann á kost á að fullnægja —, en
þessa kynslóð hefir þó ekki skort hinar brýnustu nauðsynjar,
t. d. ekki mat til að seðja hungur sitt. Af þessum sökum hættir
mönnum oft við að gleyma því, að öflun daglegs brauðs var
miklu ríkari þáttur í lífsbaráttu kynslóðarinnar næstu á undan,
svo ríkur þáttur, að oft var á hausti horft með áhyggjum fram
á vetur. Orðið sultur hljómaði ekki jafnóraunverulega í eyrum
þeirrar kynslóðar og þessarar, sem nú lifir. Og mönnum hættir
líka við að gleyma því, að þótt svonefndar menningarþjóðir
hafi á þessari 20. öld yfirleitt ekki þurft að óttast matarskort —
fyrst og fremst sökum stórbættra samgangna í heiminum — þá
á mikill hluti mannkynsins enn þann dag í dag við mikinn
matarskort að búa. Hundruðir milljóna manna þekkja sultinn
ekki einungis af afspurn eða sem örlagavald í skáldsöguin, heldur
sem ægilega staðreynd. Heismsstyrjöldin síðari og þær hörm-
ungar, sem í kjölfar hennar hafa siglt, hafa leitt í ljós, að hungur-
vofan hefir ekki verið hrakin eins langt frá menningarþjóðun-
um svokölluðu, og menn höfðu þó álitið. Hún hefir birzt við
dyr ýmissa þeirra, og það hefir valdið því, að menn hafa nú enn
á ný tekið að hyggja vandlega að hinu gamla vandamáli: Er
hægt að framleiða nægan mat á jörðunni handa öllu mannkyni?
Á jörðunni eru nú 2125 milljónir manna. Eftir einn manns-
aldur, eða um 1975, hefir mannkyninu líklega fjölgað um 500
milljónir að minnsta kosti. Ef allir menn ættu að geta fengið
daglegan matarskammt, sem í væru 2600 hitaeiningar, þá gæti
sá landbúnaður, sem nú er stundaður í heiminum, ekki fram-
STÍGANDI 47