Stígandi - 01.01.1949, Qupperneq 56

enda kominn vel miður september, og ég er orðinn þreyttur, en
þó þreyttastur a£ því að hafa hugsað um það allan daginn, livort
mér muni stoða eða ekki stoða að biðja föður minn um leyfi til
að fara á Hraunsrétt að morgni. Mér finnst ég ekki muni afbera
það, ef mér verði neitað um þessa ævintýraför, ég, sem er bráðum
11 ára og þekki allar ær föður míns og veturgamla féð líka, og ætti
því að geta orðið að liði við sundurdrátt á rétt.
Og skyndilega grípur örvæntingarhugrekki mig — eða var það
friðandi hauströkkrið, sem gaf mér hugdirfðina? — og ég spyr
föður minn þessarar þýðingarmiklu spurningar:
„Pabbi, má ég fara á Hraunsrétt á morgun?"
Faðir minn þegir svo lengi, að ég fer að óttast, að liann hafi alls
ekki heyrt til mín. Svo gerir liann síðasta reipið upp á klakkinn,
lítur til lofts og segir brosandi:
,,Við sjáunr nú til í fyrramálið, ef ekki rignir.“
Það, sem eftir er kvöldsins, finn ég varla til fótanna á mér. Mér
finnst ég svífa um. Fara á Hraunsrétt á rnorgun! Loksins átti sá
draumur að rætast, því að óefað færi algóður guð ekki að láta
rigna, þegar það skipti lítinn 11 ára sveinstaula svo óendanlega
miklu, að veðrið væri gott.
Urn kvöldið, þegar ég er háttaður, gleymi ég ekki að lesa Faðir-
vorið, gleymska, sem annars lienti mig oft. En í jretta skipti er svo
geysilega mikið í húfi. Ég les það meira að segja þrisvar.
Um nóttina er svefninn stopull, og mér finnst aldrei ætla að
morgna. Loksins klæðist þó faðir minn og gengur fram úr bað-
stofunni. Hann er að gá til veðurs.
Ég er alklæddur, þegar hann kemur inn. Faðir minn nemur
tvíráður staðar á gólfinu, þegar hann sér viðbúnað minn, og segir
loft Jmngbúið. Kannske rigni hann. En svo hefir honum víst sýnzt
ótækt að setja albúinn ferðamann aftur, því að liann segir mér að
skreppa eftir hestunum, Hring, Laxa og Þoku. Einn bræðra
minna, eldri en ég, er sjálfsagður á réttina.
Það er varla fullljóst af degi, þegar við erum komnir út í brún-
ina fyrir ofan Stóru-Laugar, næsta bæ. Faðir minn situr á Hring,
bróðir minn á Laxa og ég á Þoku. Lappi gamli, fjárhundurinn,
rekur lestina.
Þarna bætist Aðalgeir bóndi á Stóru-Laugum í hópinn og sonur
hans fulltíða. Aðalgeir er hár og Jrrekinn myndarbóndi. Síðast-
liðinn vetur hefir hann lánað mér marga íslendingasöguna úr litla
54 STÍGANDI