Stígandi - 01.01.1949, Qupperneq 57

bókaskápnum sínum með glerliurðunum fyrir. Við þetta hefi ég
vaxið mikið að virðingu í sjálfs mín augum.
Aðalgeir er á Skol sínum, traustum, gráum hesti. Reiðtygin
eru sérstaklega vel hirt, og traustleiki og myndarskapur er á öll-
um búnaði þeirra feðga. Sjálfur er Aðalgeir að ofanverðu í sauð-
svartri, svellþykkri úlpu úr íslenzku vaðmáli, en á fótum hefir
liann ljósmórauða, snúna reiðsokka, sem ná vel upp á mitt læri.
Fullorðnu mennirnir tafa um daginn og veginn, meðan riðið er
norður heiðina, en ég skinra um í þessari nýju veröld, sem smárn
saman er að ljúkast upp fyrir nrér. Þarna sér fyrir norðurenda
Hvítafells, en Þorgerðarfjall skýtur öxlunr við skýjunr litlu norð-
ar. Unr skarðið milli þess og Hvrtafells sér í lrnjúka Lanrbafjalla
austur á Reykjalreiði. Og nú sér ofan unr allan Þegjandadal,
lreiðardalinn með eyðibýlununr sex, sex gleymdunr íslendinga-
sögutrr, þar serrr óverulegar rústir bera nú einar vitni um löngu
lrorfna byggð.
„Hér er eyðibýlið Einarsstaðir," segir Aðalgeir við nrig, um
leið og við ríðunr hjá fyrstu rústunum. „Þar á að lrafa verið hálf-
kirkja,“ bætir lrann við og gengur auðheyrilega út frá því, að ég
skilji það orð, svo að ég kann ekki við að inna nánar eftir því,
hvað það nrerki í raun og veru. Fyrr en varir eru líka þessar rústir
að baki, en aðrar franrundan og þær þriðju lrinunr megin í daln-
uirr. Á öllu þarf að vita skil, 'og Aðalgeir er óþreytandi. Hann
virðist lrafa sérstakt yndi af að fræða nrig um þessar rústir og forn
munnmæli um þær.
En eyðidalinn þrýtur og byggðin tekur við: Kraunastaðir, þar
sem gáfumaðurinn Sigfús lijarnarson býr, Grenjaðarstaður, prest-
setrið, þar sem glímupresturinn kunni, Helgi Hjálmarsson, situr,
Múli, þar setrr búvíkingarnir Karólína og Helgi ráða ríkjum,
Grímshús, Norðurirlíð og Helluland.
Sunnanáttin lrefir nú lyft skýjahjúpnunr, svo að fyrstu geislar
nrorgunsólarinnar baða fæðingarsveit föður míns, Aðaidalinn,
sem ég lrefi svo oft heyrt talað um, en aldrei litið augunr fyrr.
Þarna liðast lrin prúða Laxá trrilli haustfölra bakka. Víða giamp-
ar á bæjarþil, og reykir stíga til lrinrins í hljóðu nrorgunlogninu.
Furðulegt þykir mér að sjá svart og úfið hraunið, sem mér virðist
þekja meginhluta dalbotnsins. Hvar eru eiginlega engjarnar?
verður mér á að hugsa. Mér finnst hvíld að því að renna augun-
um eftir mjúkum línum 1 Ivammsheiðar, þar senr lrún rís lág og
hlýleg austan dalsins, haustrauð af lyngi, sem er að bregða sumar-
STÍGANDI 55