Læknablaðið - 15.06.2005, Side 61

UMRÆÐA & FRÉTTIR / MINNINGAR ÚR LÆKNADEILD
ófrávíkjanleg regla. Það má segja að þetta væri
ágætt því þá var verið að tala við nemendur sem
kunnu orðið nokkuð góð skil á efninu. Því miður
fengum við nær enga verklega kennslu í anatómíu
eða fysíólógíu. Þaö voru engar krufningar, trú-
lega bæði vegna aðstöðuleysis og erfiðleika við
að fá lík. Jón setti fljótt á stofn rannsóknarstofu,
fyrst í húsi Líknar, litlu timburhúsi vestanvert
við Alþingishúsið, en síðan flutti hann hafa í hús
Háskólans eins og kunnugt er. Við fengum leið-
beiningar hjá honum á rannsóknarstofunni en að
öðru leyti var ekki um verklega kennslu að ræða.
Prófin hjá prófessor Jóni voru munnleg eins og
öll önnur próf í læknadeildinni nema tvö skrifleg
próf - ritgerðir - í síðasta hlutanum. Þessi próf
voru í heyranda hljóði ef svo má segja því það
gátu allir komið og hlustað á sem það vildu. Þó
held ég að það hafi eingöngu verið samstúdentar
sem hlustuðu á en kennslustofan var alltaf full af
áheyrendum. Svona var þetta hvort sem okkur lík-
aði það betur eða verr. Annars vorum við vön að
hlustað væri á okkur á prófum því þannig var það
í menntaskólanum. Það var yfirleitt verið að prófa
okkur upp undir þrjú kortér, alltaf rúman hálftíma.
Síðan báru þeir saman bækur sínar prófessorinn
og prófdómarinn. Að lokum kom prófessorinn í
dyragættina og tilkynnti hvaða vitnisburð við höfð-
um fengið. Að sjálfsögðu var það með blendnum
tilfinningum sem við hlustuðum á úrslit prófsins í
margra áheyrn.
Meðan ég var í Alþingishúsinu í fyrsta hlutan-
um var ég eina stúlkan og svo var einnig í mið- og
síðasta hlutanum. I hinum deildunum, lögfræði,
guðfræði og íslenskum fræðum, voru engar stúlkur
að staðaldri.
í forspjallsvísindum sem svo voru kölluð hjá
prófessor Ágústi H. Bjarnasyni voru alltaf nokkr-
ar stúlkur. Þær sá ég aldrei því prófessor Ágúst
kenndi síðari hluta dags. Þó svo ég væri ein var ég
hvorki einmana né einangruð, langt í frá. Það var
engin nýlunda fyrir piltana að vera með stúlkum
í skóla, því höfðu þeir vanist í menntaskólanum
sem voru bara tveir á þessum tíma, Menntaskólinn
í Reykjavík og Menntaskólinn á Akureyri. Kenn-
arar mínir allir komu fram við mig eins og hina
stúdentana.
Eftir fyrsta hluta prófið urðu þáttaskil meiri
að því leyti að nú lauk veru okkar endanlega í
Alþingishúsinu. Við kvöddum líka prófessor Jón
Steffensen. Hann var alvörugefinn rnaður, okkur
fannst hann réttsýnn og okkur velviljaður.
Nú fluttumst við í umhverfi Landspítalans,
fyrst á Rannsóknarstofu Dungals og síðan á Land-
spítalann sjálfan. Kennarar okkar í miðhlutanum
voru prófessorarnir Níels Dungal og Kristinn
Stefánsson. Dungal kenndi okkur patólógíu og
bakteríólógíu. Hann var einstaklega skemmti-
legur kennari sem tókst að gera þau fög sem hann
kenndi lifandi og áhugaverð. Mér finnst þegar ég lít
til baka að hann hafi verið eftirminnilegast kennari
minn í deildinni. Við kynntumst honum líka betur
en hinum því fyrir utan hinar eiginlegu kennslu-
stundir vorurn við með honum á rannsóknarstofu
hans og svo aðstoðuðum við hann við krufningar.
En svo stóð á að læknirinn (Þórarinn Sveinsson)
sem að jafnaði sá um þær var veikur í nokkurn
tíma og á meðan sá Dungal um allar krufningar
með aðstoð okkar. Á meðan féllu tímar niður en
krufningarnar voru ekki síður lærdómsríkar en
tímarnir. Það voru fyrst og fremst lík þeirra sem
létust á Landspítalanum en þó mörg utan úr bæ því
oft þurfti að gera réttarkrufningar.
Mér er minnisstætt hvað maður sá mikið af
kölkuðum sullum þegar lík gamals fólks voru
krufin. Sullaveiki var þá búið að útrýma en þetta
sýndi hvað hún hefur náð til margra. Dungal
kenndi okkur síðar réttarlæknisfræði og þar naut
hans skýra hugsun og framsetning sín einkar vel.
Kristinn Stefánsson kenndi okkur lyfjafræði. Við
mátum hann mikils því hann lagði mikla alúð við
kennsluna. Við kynntumst honum hins vegar ekki
eins mikið og Dungal. Prófin hjá báðum voru
munnleg og var nákvæmlega eins hátlað og í fyrsta
hlutanum eins og ég lýsti hér á undan. Svo var um
öll prófin í síðasta hlutanum.
Meðan við vorum í miðhlutanum vorum við í
ýmsum kúrsunt samtals í níu mánuði, það er í þrjá
mánuði á hverri deild á Landspítala í kírúrgí og
medisín. Það sem vakti furðu, að ekki sé meira
sagt, var að tími á Landakotsspítala var ekki tek-
inn gildur. Það var þeim mun undarlegra þar sem
Landakotsspítali hafði verið eini kennsluspítali
Ragnheiður Guðmunds-
dóttir ásamt Sigurbirni
Sveinssyni formanni LÍ
á aðalfundi félagsins
haustið 2004 en þar var
Ragnheiður gerð að heið-
ursfélaga LÍ. Myndin var
tekin í Nesi við Seltjörn,
húsi lyfjafrœðinga.
Læknablaðið 2005/91 549