Læknablaðið - 15.12.2005, Blaðsíða 5

LISTAMAÐUR
MÁNAÐARINS
U M R Æ 0 A 0 G F R É T T I R
932
933
934
935
940
941
944
947
954
952
F A S T
Af sjónarhóli stjórnar LÍ: Af hornsteinum og sjálfbirgingslegum
embættismönnum
Elínborg Bárðcirdóttir
Heimilislækningar í nágrannalöndunum. Ánægjan mest þar sem
læknar starfa sjálfstætt
Þröstur Haraldsson
Lífeyrissjóður lækna. Sameining samþykkt í póstkosningu
Þröstur Haraldsson
Skipulag borga ræður miklu um heilbrigði íbúanna
Rætt við Dag B. Eggertsson lækni og formann skipulagsráðs Reykjavíkurborgar
um samband læknisfræði og skipulagsmála
Þröstur Haraldsson
Bréf til blaðsins. Má ætla að menn trúi hverju sem er?
Matthías Kjeld
Rökræða eða stflæfíngar?
Sigurlaug Sveinbjörnsdóttir, Bjarni Þjóðleifsson
Um fyrstu íslensku konurnar í læknastétt
III. Sigríður Geirsdóttir Kristjánsson/Sigga Christiansson Houston, MD Winnipeg
1925. Fyrsti íslenski læknirinn í Kanada og fimmta íslenska kona í læknastétt
Margrét Georgsdóttir
Málefnaleg umræða um lyfjamál óskast
Norskur ráðgjafi segir fjölmiðla ala á þekkingarleysi og ótta almennings
Þröstur Haraldsson
Um skipan og störf ad hoc ritstjórnar
Codex Ethicus
Samþykktur á aðalfundi Læknafélags íslands 1. október 2005
I R P I S T L A R
950 Hugðarefni. Líf með hestum
Þorkell Jóhannesson
959 Lausar stöður/þing
963 íðorð 182: Blóðrekshjal
Jóhann Heiðar Jóhannsson
965 Broshorn 64: Af illa áttuðu fólki og leiðarlokum
Bjarni Jónasson
966 Læknadagar 2006
974 Okkar á milli
975 Sérlyfjatextar
983 Ráðstefnur og fundir/styrkir
Til eru siðir og venjur í samfélaginu
sem við upplifum og tökum þátt í án
þess nokkurn tímann að leiða hugann
að þeim. Þetta á sem dæmi við um
framkomu, samskipti, hegðun og við-
skipti hvers konar manna í milli. Birt-
ist þá Ásmundur Ásmundsson (f.
1971) með myndlist sína - settlega eða
ágenga og jafnvel hvort tveggja í senn
- og maður stendur frammi fyrir því að
endurmeta það sem áður var fyrirfram
gefið. Hann skoðar hversdagsleg kerfi í
kringum okkur, ekki síst í kringum listir
og menningu, gengst inn á þau, bland-
ar saman og skilar frá sér í gjörningum,
teikningum, myndböndum og síðast
en ekki síst skúlptúr. Samblöndunin á
sér iðulega stað á milli þess sem sam-
kvæmt viðtekinni venju er kallað há-
menning og lágmenning, list og afþrey-
ing, kurteisi og plebbaskapur og þar
fram eftir götunum. Ásmundur tekur
ekki afstöðu með einu eða öðru og
þröngvar ekki upp á mann einstreng-
ingslegri skoðun, en þegar vel tekst til
getur hann vakið mann til umhugsunar
um til dæmis úreltar kreddur og sýnt
fram á sanna sköpunargleði. Þetta á
helst við þegar hann sjálfur bregður
fyrir sig hinni opinberu útgáfu af sjálf-
um sér, til að mynda þegar hann heldur
tækifærisræður. Hann notar tungutak
og framkomu sem væri til fyrirmyndar
undir flestum kringumstæðum en með
ofurlitlum frávikum, yfirkeyrðri skrúð-
mælgi, uppgerðarhógværð eða með
því að sprengja tímamörk og skjálfa
í kvíðakasti beinir hann sjónum við-
staddra að einhverju sem ella hefði
liðið umhugsunarlaust hjá. Það væri
einföldun að kalla þetta kaldhæðni eða
útúrsnúning, þvert á móti einkennast
gjörningar Ásmundar fyrst og fremst af
gjafmildi og velvilja.
Verkið, Into the Firmament
(2005), er fyrirtaks dæmi um örlæti i list
Ásmundar og á vel við í aðdraganda
jóla. Hann gengur langt í að gleðja
okkur áhorfendur, hleður upp pýra-
mída af tunnum sem síðan eru fylltar
af steinsteypu. Hugmyndin er sótt í
kampavínspýramída sem boðið er upp
á í meiriháttar veislum þar sem hellt
er stöðugt i efsta glasið og vökvinn
rennur eins og í gosbrunni úr einu glasi
í annað. Ásmundur yfirfærir þessa
sælumynd í stærðar útiskúlptúr og í
varanlegt efni steinsteypunnar. Verkið
er þannig myndliking þess að yfir-
stemmd augnabliks ofurgleði er fryst
um lengri tíma - sem nú er reyndar á
enda þvi verkið hefur verið fjarlægt.
Eins og fyrr þegar myndlist hans er
annars vegar má láta hugann reika og
lesa frekari hugleiðingar úr verkinu,
jafnvel snúa dæminu við og skoða það
í Ijósi kaldhæðnislegrar gagnrýni. Þetta
er dæmigert fyrir Ásmund sem heldur
áhorfendum stöðugt við efnið, hann
fetar markvisst einstigi milli svartasta
húmors og einlægrar gleði.
Markús Þór Andrésson
Læknablaðið 2005/91 901