Læknablaðið - 15.04.2006, Síða 65

UMRÆÐA & FRÉTTIR / HJÁLPARSTARF
Séð yftr Korogotcho liverf-
ið þar sem starfsemi hjálp-
arsamtakanna Provide á
sviði heilsugœslu hófst.
Nýjasta stöð Provide, Mowlem, mun í fram-
tíðinni vera HIV miðstöð ásamt almennri heilsu-
gæslu, en sem stendur er þar veitt félagsaðstoð.
Þar starfar félagsráðgjafi og er með stuðningshópa
fyrir einstæðar mæður, ungar mæður, unglinga og
börn. Megin markmið aðstoðarinnar er að mæð-
urnar fái stuðning hver af annarri. Þannig aðstoða
þær hver aðra ef þær lenda í vandræðum, jafnt með
matargjöfum sem og með því að taka að sér börnin
ef ein þeirra deyr. Barna- og unglingahóparnir sáu
um fræðslu en helsta markmið þeirra var að halda
börnunum af götunni.
Við fengum að taka þátt í félagsaðstoðinni og
vorum meðal annars með kynfræðslu fyrir ung-
linganahópana. Við urðum að breyta áherslunum
mikið frá því sem er hér heima og endurskoða vel
allt sem við höfðum að segja. Megin inntakið varð
að lokum kennsla í sjálfsvirðingu auk smokka-
kennslu. Þrír prestar fylgdust hneykslaðir með fyr-
irlestrinum og stöðvuðu um tíma kynfræðsluna til
að prédika skírlífi. Þegar við hófum smokkakennsl-
una gengu þeir út. Krakkarnir sögðu okkur þó að
þau væru flest Iöngu farin að stunda kynlíf. Fæst
höfðu þau kynnst smokkum, enda töldu margir að
einungis vændiskonur notuðu slíkt. Aðrir fordóm-
ar í samfélaginu eru til dæmis í garð HIV smitaðra.
Þeir sem greinast reyna því að smita sem flesta í
kringum sig til að þurfa ekki að þjást einir.
í tengslum við félagsaðstoðina fengum við
að fara í heimsóknir til fjölda einstæðra mæðra
þar sem allt að tólf manns bjuggu í 10 fermetra
herbergi. Sá dagur var sá erfiðasti í ferðinni en
jafnframt einn sá merkilegasti því þrátt fyrir átak-
anlegar aðstæður lét fólkið ekki bugast og alls
staðar var okkur tekið opnum örmum.
Ævintýri okkar í Kenýa voru mörg og ómögu-
legt að rekja nema hluta hér. Við vorum skilin eftir
með allan farangurinn okkar í opnum bíl í hættu-
Iegu hverfi í rúman klukkutíma, yfirgefin í óbyggð-
um Maasai Mara þjóðgarðarins, klesstum á eina
bílinn í augsýn í æsingi yfir að elta hlébarða, vorum
næstum keyrð niður af örgum vörubílstjóra á stór-
hættulegum þjóðvegum landsins, vöknuðum um
miðja nótt við ljónsöskur, fórum í fjallgöngu innan
um slöngur og hýenur og borðuðum æviskammt af
vafasömum mat en mesta upplifun ferðarinnar var
án efa kynni okkar af fátækrahverfum Naíróbí.
Við héldum í þessa ferð með það að leiðarljósi
að víkka sjóndeildarhringinn, kynnast framandi
menningu og þjóð og ef til vill láta gott af okkur
leiða þar sem hjálpar var þörf. Sú ósk okkar rætt-
ist og gott betur. Við hlutum ómetanlega reynslu
við kynni okkar af ólíkum aðstæðum þar sem
lífsbaráttan er allt önnur og harðari en sú sem við
þekkjum, kynntumst fólki sem hefur daglega þurft
að berjast fyrir lífi sínu og lærðum að meta menn-
ingu þeirra - og enn betur okkar eigin menningu.
Auk þess náðum við að flytja með okkur mikið
magn hjálpargagna og með aðstoð styrktaraðila
að kaupa tæki sem nægðu til að opna nýja heilsu-
gæslustöð í fátækrahverfunum.
Enn einu sinni viljum við því þakka Læknafélagi
íslands aðstoðina við að láta drauminn rætast.
Læknablaðið 2006/92 317