Læknablaðið - 15.10.2008, Síða 43

U M R Æ Ð 1) R
O G
Á H
F R É T T I R
U G A M Á L
Fiðlan sem Guðmundur
heldur á er nákvæm eftirlík-
ing af Guarneriusfiðlunni
sem er í eigu Sinfóníunnar.
var fastur áskrifandi að Kammermúsíkklúbbnum
og ég fór með honum frá blautu barnsbeini og
hlustaði á æðri músíkina. Auðvitað hefur þetta sitt
að segja en ég segi nú sjálfur að músík er músík
og það kemur oft ekki í ljós fyrr en síðar hvað
endist og hvað ekki. Sjálfur er ég alæta á tónlist
og hlusta mikið meðan ég er að vinna. Síbyljan er
hins vegar mjög þreytandi og stundum er þögnin
gulls ígildi."
Faðir Guðmundar, Viggó Tryggvason, var
bróðir Nínu myndlistarkonu og að Guðmundi
standa sterkir stofnar listamanna í báðar ættir.
Langamma hans var Theódóra Thoroddsen og
fjölskyldan lifði og hrærðist í tónlist, myndlist og
bókmenntum. „Við Einar Thoroddsen erum syst-
kinasynir og hittumst stundum í byrjun sumars og
spilum saman Vorsónötuna eftir Beethoven. Það
finnst okkur tilheyra."
„Pabbi var meðleikari mirrn en hann var ágætur
píanóleikari. Við þræluðumst saman í gegnum
allar tónbókmenntimar. Hann gaf ekkert eftir. Það
var ráðist á fiðlusónötur allra helstu snillinganna
og konsertana líka, á hálfgerðu hundavaði auðvit-
að, en þetta var skemmtilegt en þrælerfitt stund-
um. Ef ég kvartaði og sagðist vera orðinn þreyttur
lét hann mig syngja. Við fómm í gegnum alla
ljóðasöngva Schuberts og þó ég hafi litla söngrödd
þá var þetta góð æfing. Fiðlan og mannsröddin
em mjög lík því í báðum tilfellum býr maður til
tóninn og tónlist snýst fyrst og síðast um túlkun
tilfinninga og að koma þeim til skila. Það er engin
músík nema hún komi frá hjartanu.
Þetta voru gagnlegar æfingar hjá okkur feðg-
unum. Við höfum reyndar spilað saman vikulega
allar götur síðan, alltaf á laugardögum, þó núna
spili faðir minn ekki lengur á píanóið vegna sjón-
depru, orðinn 91 árs gamall."
Túlkun mikilvægari tækninni
„Það var mikil vinna að stunda tónlistarnám með
hefðbundinni skólagöngu þegar ég var krakki og
unglingur. Eg bjó í Vesturbænum og sótti tíma
daglega í Tónlistarskólann sem var í Skipholtinu,
þar sem Tónabíó var síðar og nú er bingósalur;
pabbi átti aldrei bíl og ég fór því ýmist gangandi
eða í strætó. Svo þurfti ég að æfa mig á hljóðfærið
þrjá klukkutíma á dag. Það fór allur tími manns í
þetta og ég tók engan þátt í félagslífi í menntaskól-
anum (MR) af þessum sökum."
Fannst þér þetta súrt í broti? Fannst þér þú vera að
missa af einhverju?
„Nei, alls ekki. Þetta var bara allt annar heimur
sem ég hrærðist í en skólafélagarnir í MR. Þeir
töluðu um skemmtanir og mér fannst gaman að
hlusta á þá en ég var bara í allt öðrum heimi. Mér
gekk hins vegar ágætlega í skólanum og það er nú
yfirleitt þannig að unglingar sem hafa mikið að
gera standa sig yfirleitt vel í námi. Maður verður
að temja sér aga og skipulögð vinnubrögð og það
skilar sér."
Guðmundur segist ekki efast um hversu gagn-
legt tónlistarnám er ungu fólki. „Þetta krefst aga
og úthalds og samspil með öðrum þjálfar mann
LÆKNAblaðið 2008/94 691