Læknablaðið - 15.10.2008, Qupperneq 45

UMRÆÐUR O G FRETTIR
ÁHUGAMÁL
í samvinnu við aðra. Þetta er á alla lund jákvætt
og tónlistin er einfaldlega göfgandi og mannbæt-
andi.
Eftir að ég hóf nám í læknisfræði héldum
við nokkrir félagar úr Tónlistarskólanum hóp-
inn og hittumst reglulega og spiluðum saman.
Þarna voru auk mín Sigurður Steinþórsson,
Páll Einarsson, Leifur Benediktsson og fleiri
og við kölluðum okkur upphaflega Hljómsveit
Reykjavíkur sem síðar varð að Sinfóníuhljómsveit
áhugamanna. Við fengum margt ágætisfólk til
liðs við okkur, dugnaðarfólk sem hefur komið sér
vel áfram í lífinu og hefur ánægju af því að spila
tónlist. Hljómsveitarstjórinn okkar lengst af var
Ingvar Jónasson, sonur Jónasar Tómassonar tón-
skálds á ísafirði, mikið menningarfólk."
Guðmundur segir að stofnun hljómsveitarinnar
hafi strax beinst að því að halda tónleika. „Maður
æfir ekki án þess að hafa tónleika að markmiði.
Það er ómögulegt. Maður þarf kannski að vera
örlítill senufíkill til að endast í þessu. Tónleikar
eru hápunkturinn og oft spilar maður betur á tón-
leikum en endranær. Það er dálítið gaman að velta
fyrir sér uppruna orðsins „amateur", sem oftast
er þýtt sem „áhugamaður", en þýðir bókstaflega
sá sem hefur „ást á". Ástin og umhyggjan fyrir
tónlistinni er það sem rekur okkur áhugamennina
áfram og bætir stundum upp skort á tækninni.
Túlkunin er mér meira virði en tæknin og ég hef
til dæmis oft meiri ánægju af því að hlusta á leik-
ara syngja en marga óperusöngvara því þó rödd
söngvaranna sé betri er túlkunin svo miklu betri
hjá leikurunum. Gamli kennarinn minn, Einar
Sveinbjörnsson, sagði að ef maður hefði ekkert að
segja með tónlistinni væri betra að sleppa því að
spila hana. Eitt af því skemmtilegasta sem ég geri
er að fara á nemendatónleika. Það er einhver háski
í loftinu og maður finnur svo vel hvað mikið er í
húfi. Maður situr fremst á sætisbrúninni og vonar
að allt gangi upp. Þetta er miklu sterkari upplifun
en að heyra atvinnumann spila frægan fiðlukon-
sert í fimmtugasta skipti."
Forskrift frá Guarneri
Nú dregur Guðmundur fram hljóðfærið sitt, dýr-
indisfiðlu sem smíðuð er eftir Guarneriusarfiðlu
úr völdum viði frá Bosníu. „Þetta er ekki
Guarnerius en nákvæm eftirlíking af fiðlunni sem
er í eigu Sinfóníuhljómsveitar íslands og Guðný
Guðmundsdóttir hefur notað. Þetta er mjög gott
hljóðfæri sem hljómar einstaklega vel og það er
erfitt að heyra mun á þessari og fyrirmyndinni."
Hann bregður fiðlunni undir hökuna og segir
að þessi stelling sé orðin sér töm í gegnum árin.
„Maður var kannski dálítið sérstakur sem krakki,
óskaplega nærsýnn, með þykk gleraugu, smávax-
inn með fiðlukassann undir hendinni. Nærsýnin
var mér erfið og hafði örugglega áhrif á val mitt á
sérgrein í læknisfræði. Ætli ég sé ekki nærsýnasti
augnlæknir á íslandi, komst í tveggja stafa tölu,
mínus tíu, á öðru auganu. Það var ýmislegt sem ég
gat ekki gert vegna nærsýninnar og eflaust hefur
þetta haft einhver áhrif á persónuleikann hjá mér
sex ára gömlum að byrja að ganga með gleraugu.
Þetta er auðvitað efni í eineltismódel en það varð
það aldrei í mínu tilfelli. Kannski beit það ekkert
á mig.
Fyrir átta árum fór ég fyrstur augnlækna í laser-
aðgerð á augum sem tókst einstaklega vel og þá
opnaðist mér bókstaflega nýr heimur. Ég get ekki
lýst því hvað það er dásamleg upplifun að geta
farið út í rigningu og látið rigna í augun á sér, eða
farið í sund og séð eitthvað frá sér. Þegar ég var
ungur langaði mig til að læra flug. Það var ekki
hægt vegna nærsýninnar. Nú hef ég látið þennan
draum rætast og verið að fljúga nokkur undan-
farin ár. Það er rosalega gaman og gefur manni
mikið að láta æskudraumana rætast á þennan
hátt."