Læknablaðið - 15.04.2011, Blaðsíða 48

UMRÆÐUR O G FRÉTTIR
LIFRARBÓLGUSMIT LÆKNIS
frá Svíþjóð og notaði tímann til að ríða út á
morgnana og sinna konunni og nýfædda baminu
og skutla eldri börnunum mínum í skólann og
tómstundir. Ég vonaði sannarlega að niðurstöður
rannsóknanna myndu staðfesta að veiran væri
fyrir kraftaverk horfin úr blóðinu og ég gæti tekið
upp þráðinn að nýju. Það gerðist auðvitað ekki og
ég stóð því frammi fyrir sex mánaða lyfjameðferð,
auk þess að þurfa að sprauta mig vikulega með
interferon alfa í 24 vikur. Þetta lyf er notað mikið
við krabbameinslyfjameðferð og er ætlað að
styrkja ónæmiskerfið meðan á hinni eiginlegu
lyfjameðferð stendur. Læknirinn útskýrði fyrir
mér að það væri einstaklingsbundið hversu vel
fólk þyldi þessa meðferð en það væri ekki mikil
reynsla af lyfjameðferð hraustra sjúklinga, það
er að segja einstaklings sem ekki væri veiklaður
fyrir af langvarandi eiturlyfjafíkn. Ég hóf svo
lyfjameðferðina í byrjun júní í fyrra."
„Ég fékk sem sagt ekki að
njóta vafans á grundvelli
starfsferils míns, heldur var
gefið í skyn að ég hefði alveg
eins getað smitast utan
vinnu og þá við einhverja
misjafna iðju."
Fangi í eigin líkama
Hann lýsir því sem þá tók við ósköp einfaldlega
sem „skítameðferð".
„Þetta var hreinlega ömurlegt. Ég gerði mér
í upphafi enga grein fyrir því hversu mikil áhrif
lyfin myndu hafa á mig líkamlega og hafði hugsað
mér að ég gæti byrjað að vinna eftir nokkrar
vikur í meðferðinni þegar veiran væri horfin úr
blóðinu, þó ég héldi áfram að taka lyfin næstu
mánuðina. Ég sá fyrir mér að ég þyrfti að taka frí á
föstudögum eftir interferon-sprautuna og þannig
gæti ég unnið fjóra daga í viku. Fyrstu vikuna
var ég svo veikur og slappur að ég stóð varla í
lappirnar. Lyfjunum fylgdu miklir vöðvaverkir,
niðurgangur og máttleysi og eftir fyrstu þrjár
vikumar var ég hættur að telja vikurnar þangað
til þessu yrði lokið. Ég taldi dagana. Ég gat ekkert
gert. í fyrsta sinn á ævinni upplifði ég að vera fangi
í eigin líkama og ef eitthvað var jákvætt við þetta
helvíti, þá fékk ég af þessu persónulegt sjónarhorn
á hlutskipti langveikra sjúklinga. Meðferðin fór
mjög illa í mig. Ég var alltaf að vona þetta myndi
skána þegar liði á tímann en það gerðist ekki. Ég
léttist um 15 kíló og líkamlega leið mér alltaf illa.
Ég gat ekki farið á hestbak vegna máttleysis og
brenglaðs jafnvægis og ekki gert neitt af því sem
ég hafði hugsað mér að gera með bömunum. Ég
varð því að setja mér alveg ný og þrengri takmörk
svo ég yrði ekki vitlaus. Niðurstaðan varð sú að
ég ákvað að lesa skáldsögur sem ég hafði aldrei
haft tíma til að lesa áður, fara í göngutúra og
skutla krökkunum. Annað gat ég ekki gert. Ég
varð líka að hugsa það til enda að kannski gæti
ég aldrei farið að vinna aftur og kannski fæmm
við hreinlega á hausinn, en það var ekkert við því
að gera. Ég gat ekkert gert. Ég lærði að taka það
rólega, fara mér hægt að öllu og það var alveg nýtt
fyrir mér. Ég ákvað að taka ekki verkjalyf þar sem
mér fannst það varasamt en svefninn fór alveg úr
skorðum og var á köflum mjög lítill og er fyrst
núna að komast í lag aftur."
Og skilar reynsla af þessu tagi manni ein-
hverju? Er hægt að draga einhvern jákvæðan
lærdóm af því að vera veikur og máttlaus í sex
mánuði samfleytt?
„Nei, ég get ekki sagt það. Og þó. Það rann
upp fyrir mér að ég hafði kannski alltaf verið
með ranga forgangsröð á hlutunum í lífi mínu.
Ég hef alltaf sett vinnuna í fyrsta sæti en þegar
maður lendir í svona krísu er enginn sem þakkar
manni fyrir vinnuframlagið. Fjölskyldan er það
fólk sem vill sjá mann heilan aftur og eftir þessa
reynslu er ég minna tilbúinn til að fóma mér jafn
skilyrðislaust fyrir starfið og áður."
Hann segir að það hafi komið sér á óvart
hversu ópersónulega yfirstjóm Landspítala hafi
brugðist við veikindum hans.
„Það virtist bara vera lagt kalt mat á hversu
mikla fjármuni veikindi mín gætu kostað spítal-
ann, en að ég persónulega þyrfti á stuðningi og
hvatningu að halda var yfirstjórn spítalans greini-
lega algerlega óviðkomandi. Mér var ekki sýndur
neinn áhugi eða vottur af viðurkenningu, heldur
bara sendur heim með þau skilaboð að halda
mig heima þar til ég væri orðinn heilbrigður.
Á hinn bóginn sýndu yfirlæknirinn á deildinni
minni og sviðstjóri skurðsviðsins mér samúð og
persónulegan áhuga og gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til að létta mér lífið, sem reyndar er
252 LÆKNAblaðií 2011/97