Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2006, Síða 282

HAL FOSTER
líkaninu eru sk\idar endurtekningar sem ég hef líka smyglað inn í texta
minn: í sumum þeirra er áfalhð framið á hysterískan hátt, á sama hátt og
fyrsta nýframúrstefhan fremur hinar anarkísku árásir sögulegu framúr-
stefnunnar; í öðrum er unnið úr áfallinu með erfiðismunum, þegar síðari
hreyfingar nýframúrstefriunnar umbreyta þessum árástun, sem era bæði
óhlutbundnar og bókstaflegar, í gjöminga sem era hugbundnir og alle-
górískir. Nýframúrstefnan bregst á alla þessu vegu við sögulegu framúr-
stefhunni á sama hátt og sú sögulega orkar á hina nýju; nýframúrstefnan
er fremur nachtraglich en ný. Verkefhi framúrstefnunnar þróast almennt
séð sem ferli aftundrkra áhrifa. Framúrstefhan var eitt sinn bæld niður að
hluta en hún snýr aftur og heldur því áfram, en hún snýr aftur úrfram-
tíðinni: þannig er hinn þversagnakenndi tími hennar.43 Og hvað er þá
nýtt við nýframúrstefhuna? Og hver er svo sem hræddur við hana?
Mig langar til að koma stuttlega aftur að aðferðinni við afturhvörfin
sem ég nefridi í upphafi. Það er ekld hægt að segja til um hvort hinar hst-
rænu endurheimtur á sjöunda áratugnum séu jafn róttækar og hinar
fræðilegu túlkanir á Marx, Freud eða Nietzsche frá sama tímabili. Það
sem er víst, er að þessi afturhvörf era jafh mikil grundvallaratriði í póst-
módemískri hst og þessar túlkanir eru fyrir kenningar póststrúktúral-
London: Verso, 1989, bls. 61). I þessari skýringu kemur endurtekningin fram sem
styrking, jafavel endurlausn, en það er óvenjulegt fjnir Zizek, sem gerir ósveigjan-
leika þess raunverulega sem orðið hefur fyrir áfalli hærra tmdir höfði. Þegar orðræða
áfallsins er sett íram á þennan hátt í tengslum við framúrstefhuna, þá er hún ekki
mikil framför ffá gömlu orðræðunni um lostið [e. r/jofyt], þar sem endurtekning er
htið annað en upptaka, eins og hér hjá Búrger: „Vegna endurtekningarinnar breyt-
ist hún í grundvallaratriðum: það er til nokkuð sem heitir viðbúið lost. ... Lostsins
er „neytt““ (bls. 81). Það er mikilvægt að halda til haga muninum á losti og áfalli;
hann vísar til grundvallargreinarmunar á módemískri og póstmódermskri orðræðu.
43 Sjá Zizek, The Sublime Object ofldeology, 55. Við þurfum varla á öðrum töfralykh að
Duchamp að halda en það er ótrúlegt hvemig hann byggði endurkomu og afcur-
virkni inn í hst sína - eins og hann hafi ekki aðeins gert ráð fyrir afturt'irkum áhrif-
um heldur hafi gert þau að viðfangsefni sínu. Tungumál seinkana sem er skotið á
ffest, endurfunda sem misst er af, næstum ógreinanlegra [ff. infia-mtnce\ orsakasam-
banda, endurtekninga, andófs, og viðtöku, er hvarvetna í verkum hans, sem, eins og
áfall, eins og framúrstefnan, er ávallt óloldð en eru alitaf áletruð. Tökum úthsttm
hans á aðfanginu „Græni kassinn“ [„The Green Box“, ff. „Boite verte“]: „Aætla ein-
hvem tímapunkt í framtíðinni (á tilteknum degi, tiltekna dagsemingu, tiltekna mín-
útu), „til að áletra tilbúning" - seinna er hægt að finna tilbúninginn - (með alls kyns
töfum). Það mikilvaga er því aðeins þessi spuming um tímasetningu, þessi skyndi-
myndaráhrif, eins og ræða sem er flutt, sama af hvaða tilefni en á tilteknum tíma.
Þetta er eins konar stefnumót“ (Essential Writings, bls. 32).