Þjóðlíf - 01.09.1987, Side 11

ERLENT
ASGEIR FRIÐGEIRSSON
• Friðarbúðir kvenna við „Rauða" hliðið í Greenham Common. Barnavagninn er matarhirslan en til
hægri rýkur úr eldstónni
ÁSGEIR FRIÐGEIRSSON
• Alison fær sér brauð með marmelaði með morgunkaffinu.
og pönnum á hlaðinni eldstó. Matarhirslan
var drullugur barnavagn og öll hreinlætisað-
staða var í lágmarki. Mér fannst daunn eða
óþefur liggja yfir. en kaffið bragðaðist þó
með ágætum. Tjöldin sem þær taka niður á
hverjum degi að skipan lögreglu vegna þess
að þær tjalda án heimildar, eru hin ágætustu
en margar af yngri konunum sofa undir ber-
um himni.
Mér verður strax hugsað til vetrarins og ég
inni þær eftir því hvort frostið geri þeim ekki
oft gramt í geöi. Pær svöruðu því til að frostið
væri ekki verst því það væri hægt að klæða af
sér. Hins vegar væri rigningin og vosbúöin
ömurleg því þegar tjöldin og fötin blotnuðu
einu sinni væri erfitt að þurrka þau. Þá sjald-
an stytti upp væri loftið það rakt að það tæki
heila eilífð að þurrka einar brækur.
Þegar ég spurði konurnar hvað hefði
fengið þær til að fórna sér fyrir málstaðinn,
svöruðu þær því til að þær Iitu alls ekki á
þetta sem fórn. Þær sögðust hafa valið þenn-
an lifnaðarmáta, - þær sögðust vilja hafa
þetta svona. Þær töldu að svona líf væri í raun
andstætt þeim hugsunarhætti sem þrifist inn-
an girðingar bækistöðvarinnar og því væri
það hluti af baráttu þeirra.
Ein kona, sem ekki vildi láta nafns síns
getið, er einstæð móðir með tvö börn. Hún
dvelur þarna alltaf öðru hvoru, nokkra daga í
senn og skilur börnin eftir hjá ættingjum. Ég
spurði hana hvort hún Iiti ekki á þetta sem
fórn. Henni gekk erfiðlega að svara þessari
spurningu. Hún svaraði henni með mjög
almennum orðum og sagði að hún teldi sig,
með veru sinni í Greenham Common, vera
að huga að framtíð barna sinna. Það reyndist
erfitt að fá konurnar til að ræða þau persónu-
legu átök sem að mínu mati hljóta að liggja
að baki ákvörðun eins og þeirri að setjast að í
Greenham Common, því með því að lifa þar
segja konurnar að sumu leyti skilið við það
samfélag sem ól þær af sér og þær eiga rætur
sínar að rekja til. Yfirleitt voru svörin við
spurningunum þar að lútandi á þá leið að
tilgangurinn með veru þeirra þarna réttlætti
það persónulega og tilfinningalega erfiði
sem þær hefðu gengið í gegnum.
Annars var það augljóst að konurnar
þarna í Greenham Common styrkjast við
mótlætið. Þær sögðu mér að sjaldan væri
baráttuandinn sterkari og krafturinn meiri
en á köldum og votum vetrarmánuðum, eða
eftir átök við lögreglu þar sem hún hefði
beitt öllum sínum fólskubrögðum, - barið
þær og beitt líkamlegu ofbeldi, kastað í þær
svínaskít og annað í þeim dúr. Eftir að Sovét-
stjórnin gerði Bandaríkjamönnum tilboð ný-
'ega um afnám allra meðal- og skammdrægra
hjarnorkuvopna en við það hafa aukist mjög
hkur á samkomulagi sem hefði í för með sér
3ð kjarnorkuvopnin í Greenham Common
yrðu tjarlægð, birtist í blaðinu Guardian hér í
Bretlandi frétt þess efnis að slíkt samkomu-
'ag teldu konurnar í Greenham Common
ekki sigur og því yfirgæfu þær ekki tjöld sín.
Kjarnorkuhugsunarhátturinn væri enn til
staðar og honum þyrfti áfram að berjast
gegn.
Að mínu mati er samfélag kvennanna í
Greenham Common orðið að markmiði í
sjálfu sér — enda kom það fram hjá mörgum
kvennanna að það stæði í raun fyrir svo
margt og væri í raun margþætt andhverfa
hins „venjulega lífs". Þegar svo er komið er í
raun ekki hægt að sjá enda þess samfélags
nerna maður trúi því að slíkt sé hrörnunar-
merki. Ekki ætla ég að fara að spá um örlög
þessa samfélags. Hins vegar tel ég fullvíst að
konurnar verða þarna áfram í allnokkur ár,
því eftir að hafa fallið í gleymsku og hlotið
slæma meðferð yfirvalda þá eru þær þarna
enn og enn fullar bjartsýni og trúar á mann-
kynið.
• Ásgeir Friögeirsson
11