Þjóðlíf - 01.09.1987, Page 76

BÍLAR
BURT MEÐ BLIKKBELJUNA
Pað er hægt að segja frá því núna, en lengi vel
fannst niér eftirgreindur atburður verulega
vandræðalegur.
Sumarið 1970 var mikill hugur í hinum
andborgaralegu herbúðum í Reykjavík og
það var líka gott veður. Stúlkurnar vögguðu
um brjóstahaldaralausar í næfurþunnum
mussum og með blóm í hárinu (og skildu
ekkert hvað kallarnir voru að glápa) og fólk
þurfti að hafa Afgahn-pelsinn á öxlinni
(hann var táknið um það að hafa komist í
hippakreðsa í útlöndum). Hugmyndafræðin
var óljós, en allir voru sammála þegar sú
hugmynd skaut upp kollinum niðri á skrif-
stofu SÍNE að efna til Andófs, sem við
kölluðum svo. (Pví var reyndar haldið fram í
Reykjavíkurbréfi í Mogganum að það heföi
verið skipulagt í sovéska sendiráðinu, en það
gerði ekki annað en að sannfæra okkur enn
frekar um vont siðferði blaðsins.)
Hverju átti að andæfa? Jú, hersetunni,
kapítalismanum, mengun og auðlindabruðli,
það lá í augum uppi, en líka átti aðgerðin að
hafa yfir sér jákvætt yfirbragð: Við vildum
hafa músík, gefa vegfarendum blóm og epli
og gefa þannig tóninn um að samskipti
manna ættu að vera miklu frjálslegri og
óþvingaðri. Petta gerðum við allt í blíðuveðri
í Bakarabrekkunni og framan við Bernhöfts-
torfuna í samvinnu við iðnnema og fleira
skólafólk og tókst vel. Ægilega gaman.
Pað voru máluð nokkur kröfuspjöld niðri
á SINE-skrifstofu. Ekki veit ég hvort það vat
tilviljun eða stráksskapur einhvers vina
minna að mér var úthlutað skilti sem á stóð:
BURT MEÐ BLIKKBELJUNA! (nýyrði
sem ég veit ekki betur en að hafi orðið til þá)-
Eg hikaði auðvitað ekki við að gera skylón
mína við málstaðinn og stillti mér upp við
Bankastræti 0, karlamegin, ásamt góðum
vini og félaga, Guðmundi Hilmarssyni, sem
þá var iðnnemi en nú formaður Félags bif'
vélavirkja, og ungri baráttusystur sem ga^
vegfarendum epli. Við skemmtum okkur
vel, sumir þáðu epli og gjóuðu augunum a
fína skiltið mitt, aðrir strunsuðu framhjá.
Við höfðum auðvitað tilkynnt um andófið
til lögreglunnar og það var vissulega ekki til
að gera athugasemdir sem Óskar Ólafsso^
yfirlögregluþjónn, átti leið niður brekkuníU
sá ljúfi maður, sem ég hef alltaf dáðst að fy°r
þá baráttuaðferð gegn umferðarslysurn ar)
hrósa frekar þeim ökumönnum sem gá vela^
sér frekar en að atyrða hina. Við Óskaf
höfðum sést áður í tengslum við smávægiLS'
ar yfirsjónir mínar í umferðinni og hana
þekkti því ofurlítið til mín. Hann staldrað1
við hjá okkur, þáði glaður epli og spur 1
hvernig gengi. Við létum vel af því. Síðan
sagði hann, eftir að hafa litið á skiltiö hJa
mér, og því gleymi ég aldrei: „Ansi er hann
annars alltaf fallegur hjá þér Chevrolettinn
þinn, ég sá að þú hafðir lagt honum niðn
Vonarstræti.“
• Ásgeir Sigurgestsson
• Menn fá baráttuglampa í augun og kreppa hnefana við að sjá verklegan jeppa göslast yfir Krossá
uppi í Vökuporti, fara eins með hana og
slaka henni niður í vélarrúmið. Pá væri
kominn kraftmesti jeppi landsins. Og hann
svitnaði við tilhugsunina.
Og í hópnum var einn fornbílageggjari
sem hélt upphafnar ræður um hvað Cord
1936 hefði verið langt á undan sinni samtíð,
með framhjóladrifi, rafmagnsskiptingu og
ökuljósum sem opnuðust upp úr frambrett-
inu og talaði sig heitan yfir því hvað menn
hefðu verið lokaðir fyrir þessum bílum á
fjórða áratugnum sem varð til þess að verk-
smiðjan fór á hausinn. Líka átti hann það til
að gera okkur syfjaða með nákvæmum út-
listunum um muninn á vatnskassahlífinni á
Ford A 1929 og 1930 eða hvaða litasam-
setningar væru leyfilegar á Chevrolet 1955
Bel Air ef hann ætti að teljast "orgínal".
Pessi félagi okkar hafði fundið það út að
leiðin til að eignast Rolls Royce af eldri ár-
gerð væri að fara til Englands og kaupa
gamlan líkbíl; þeir væru svo lítið keyrðir og
það mundi áreiðanlega enginn vilja kaupa
líkbíl. Þess vegna væri hægt að fá hann fyrir
lítið. En hann sagði okkur líka sorgmæddur
að kærastan hefði hótað að segja honum upp
ef hann gerði alvöru úr þessu. Hann var ekki
alveg búinn að gera upp við sig hvort hann
átti samt að fara til Englands...
Þannig streymdu draumarnir fram og
Maó og byltingin voru víðs fjarri. Þó verður
að játa að stundum vaknaði ofurlítill efi um
hvort slíkir draumar væru beinlínis leyfilegir
í hugum ungra byltingarmanna sem höfnuðu
hinni borgaralegu efnishyggju staðfastlega
þegar að morgni og kröfðust þess á götum úti
að fyrst skyldi seðja hungur þriðja heimsins
og hlúa þar að sjúkum börnum áður en
nokkrum manni leyfðist að eyða fé til fánýtra
bílakaupa. Það var þó nokkur huggun og
sefaði sektarkenndina þegar einn úr hópnum
sagðist hafa áreiðanlegar heimildir fyrir því
að miðstjórn kínverskra kommúnista-
flokksins ætti Mercedes Benz 600 sem Maó
væri stundum ekið í og líkaði vel. Og hver
vissi nema Enver Hoxa væri með bíladellu?
• Tveir með bíladellu í Bankastrætinu
sumarið 1970
76