Þjóðlíf - 01.09.1990, Blaðsíða 35

Sólrún Bragadóttir syngur við óperuna íHannover, sem er eitt af stóru húsunum íÞýskalandi.
van Allan, frægur bassasöngvari, veitir
stúdíóinu forstöðu. Ungir söngvarar fá
þarna kennslu í leiklist, óperuþjálfarar að-
stoða þá við að læra hlutverk, — þetta er
fullkominn óperuskóli.
Garðar Cortes fór seint utan til að
syngja, það var ekki fyrr en í september
1987 að hann kom fram á listahátíðinni í
Windsor í Englandi. „Ástæða þess að ég
fór svo seint af stað er sú að ég festist hérna
heima við að byggja upp Söngskólann í
Reykjavík og Islensku óperuna. Og það
var fyrir tilviljun að umboðsmaður heyrði
í mér í II Trovatore í óperunni hér fyrir
nokkrum árum og vildi fá mig til liðs við
sig. Hann er líka með Sigríði Ellu Magn-
úsdóttur á sínum snærum og núna einnig
Gunnar Guðbjörnsson. Eg ákvað að slá til,
þó með þeim skilyrðum að ég réði því hvað
ég syngi, hversu oft ég færi út og hvert.
Þetta er góð skrifstofa, hún er með fáa
söngvara en fræga, þannig að ég kann vel
við mig í þessum hópi!
Fyrsta verkefnið á vegum skrifstofunn-
ar var að syngja í Fidelio með Covent Gar-
den á listahátíðinni í Windsor ásamt Jos-
ephine Barstow sem er ein fremsta söng-
leikkona í heiminum. Peter Schneider
stjórnaði. Tveimur mánuðum síðar sung-
um við Barstow Fidelio á listahátíðinni í
Belfast en þá með öðru fólki.“
Garðar hefur verið með annan fótinn
erlendis en jafnframt rekið íslensku óper-
una, verið skólastjóri Söngskólans og
sungið í óperum. Ytra hefur hann komið
víða fram; í Osló þar sem hann söng í
sömu uppfærslu á Tosca og Placido Dom-
ingo, Stokkhólmi, Kaupmannahöfn og
Seattle í Bandaríkjunum svo eitthvað sé
nefnt. Garðar ætlar nú að draga úr ferðum
sínum til útlanda þótt hann sé að skoða
ýmis tilboð, fyrir árið 1992 býðst honum
t.d. að syngja Requiem Verdis í Finnlandi
og Aidu í Osló.
„Ég hef farið út eins og ég hef viljað og
það hefur ekki verið mikið. Ég vil vera
heima. Mér finnst voðalega gaman þegar
ég er að syngja erlendis, standa á sviðinu
og taka við þakklæti áheyrenda. Sérstak-
lega man ég eftir þessu á listahátíðinni í
Windsor með Covent Garden fólkinu og í
Belfast. Tilfinningin var slík að það lá við
að ég klökknaði. Það var af tveimur
ástæðum: Annars vegar að vita það að ég
stóð jafnfætis hinum á sviðinu og hins veg-
ar að þótt fólkið gleymi nafni mínu man
það eftir því að Islendingur söng þessi
kvöld. En þegar ég er erlendis, og ekki að
syngja, leiðist mér. Þess vegna er ég
heima. Og það er engin fórn því að hér
líður mér best.“
Garðar bendir á að það sé ekki allt feng-
ið með því að komast að við óperuhús
erlendis. „Það eru til ýmis óperuhús og
það er ekki sama hús og hús. Sum eru
ríkisrekin eins og t.d. í Þýskalandi og
mörg hver lítil. Þau ráða gjarnan til sín
unga söngvara, óþroskaðar raddir, af því
að þeir eru ódýrari en þeir sem lengra eru
komnir. Þeir eru síðan látnir syngja öll
möguleg hlutverk sem þeir ráða jafnvel
ekki við, sýningarnar í þessum húsum
verða fyrir vikið slæmar og eftir örfá ár eru
þessir ungu söngvarar oftast búnir að vera
af því að þeir kunnu ekki fótum sínum
forráð og lentu í slæmum höndum. Þetta
er því miður leikið hvað eftir annað í
mörgum af þessum litlu óperuhúsum, —
ekki algild regla, en...“
Til þess að forðast slys af þessu tagi
virðist mikilvægt að söngvarar komist að
hjá skynsömum umboðsmönnum, — eins
og t.d. Gunnar Guðbjörnsson gerði: „Ég
var ákaflega heppinn með umboðsskrif-
stofu en hún hefur verið dugleg við að
koma mér á framfæri. Ég hef sungið með
nokkrum af helstu hljómsveitum Eng-
lands, Royal Philharmonic Orchestra, St.
Martin in the Fields o.fl. Það hefur gerst
miklu meira á þessu eina ári sem ég hef
verið í Englandi en mig hefði nokkurn
tíma órað fyrir. Þetta er sama skrifstofa og
Framhald á bls. 38
ÞJÓÐLÍF 35