Þjóðlíf - 01.09.1990, Blaðsíða 47

Candy Dulfer: Saxuality
Tvítug
soxpía
Þeir sem horfðu á Knebworth
tónleikana sem sýndir voru í
Sjónvarpinu ekki alls fyrir
löngu og sáu „Pink Floyd“
komust ekki hjá því að berja
Candy Dulfer augum, tvítuga
stúlku frá Hollandi, með saxó-
fón í hendi. Nú þegar er hún
orðin vel þekkt innan tónlist-
arbransans og hefur m.a. spil-
að með Prince, Van Morrison
og Dave Stewart úr „The
Eurythmics“.
Nú er fyrsta sólóplata henn-
ar komin út, en hún vann hana
með aðstoð gítarleikarans
Ulco Bed en hann semur flest
lögin, fimm talsins; þrjú semja
þau saman, eitt er eftir Miles
Davis, „So What“ og eitt lag
er eftir föður Candy, Hans
Dulfer, sem er sjálfur jasstón-
listarmaður.
Tónlistin á plötunni er mest
fönkaður jass, en einnig má
heyra áhrif frá Hip Hop tónlist
í titillaginu. Og Candy blæs í
saxinn eins og að drekka vatn,
saxófónleikur hennar lætur
ákaflega ljúft í eyrum og þetta
er mjög þægileg plata, sem
kom mér algerlega í opna
skjöldu. Kynntu þér málið.
Bruce Hornsby and the Range: A Night
on the Town
Hinn Brúsinn
Flestir sem fylgjast með rokki
kannast við náunga sem heitir
Bruce Springsteen. Svo er til
annar sem gjarnan er kallaður
„hinn Brúsinn". Það er Bruce
Hornsby, píanóleikari og laga-
höfundur frá S-Kaliforníu.
Árið 1986 vakti hann og hljóm-
sveit hans, „The Range“
(George Marinelli: gítar, Joe
Puerta: bassi og John Molo:
trommur) mikla athygli með
laginu „The way it is“ af sam-
nefndri plötu. Fékk Brúsi og
bandið hans Grammy verð-
launin það árið sem besti
„nýji“ listamaðurinn.
Árið 1988 kom svo út önnur
breiðskífan , „Scenes from the
Southside“ og sú nýjasta heitir
„A Night on the Town“. Lög-
in á plötunni eru skrifuð á
Brúsa og annan mann sem
heitir John Hornsby; hvort
þeir eru bræður veit ég ekki,
en eftirnafnið bendir vissulega
til þess.
Á plötunni má heyra blöndu
af jassi/blús/rokki og óneitan-
lega ber mest á frjálslegum og
persónulegum píanóstíl höf-
uðpaursins. Flestar lagasmíð-
arnar eru mjög svo áheyrilegar
og útsetningar vandaðar. Ekki
spillir að góðir gestir koma við
sögu s.s. Wayne Shorter,
saxófónleikari og Bela Fleck
banjóleikari, báðir úr „Weat-
her Report“, Jerry Garcia,
gítaristi úr „Grateful Dead‘ og
bassasnillingurinn Charlie
Haden tekur sóló í laginu
„Stander on the Mountain",
en þeir eru víst perluvinir,
hinn Brúsinn og hann.
Söngurinn er einnig í hönd-
um, eða réttara sagt raddbönd-
um Brúsa og sleppur hann vel
frá því hlutverki, er með dálít-
ið sérstaka rödd kallinn, pínu-
lítið matta. En það er líka sterk
kvenrödd, sem kemur úr
barka Shawn Colvin, og gerir
hún plötunni bara gott eitt.
Bestu lögin að mínu mati eru
titilllagið, „Fire on the Cross“,
„Stander on the Mountain“,
„Across the River“ og „Lost
soul“. Fínt stykki hjá hinum
Brúsanum.
ÞJÓÐLÍF 47