Frjáls verslun - 01.07.2008, Side 52

52 F R J Á L S V E R S L U N • 7 . T B L . 2 0 0 8
DAGBÓK I N
bankans var sagt að hafa bæri
í huga að flokkurinn „skekkjur
og vantalið“ næmu um 184
milljörðum króna eða um 43%
yfir sjálfum viðskiptahallanum
sem þó var ærinn fyrir. Hvernig
má það vera að Seðlbankinn
birti tölur sem eru með jafn
ótrúlegum skekkjumörkum?
Þannig voru viðbrögð flestra
bankamanna við þessum
tölum. Seðlabankinn sagðist
hins vegar styðjast við alþjóð-
legar uppgjörsaðferðir.
Það sem þyngst vó í
tölum Seðlabankans var að
Íslendingar hefðu tapað 117
milljörðum króna á erlendum
eignum sínum á öðrum árs-
fjórðungi. Í Morgunblaðinu
var haft eftir Tómasi Erni
Kristinssyni, framkvæmdastjóra
hjá Seðlbankanum, að ekki
væri ólíklegt að þarna spilaði
mest inn í afskriftir erlendra fyr-
irtækja í eigu Íslendinga.
Í tilkynningu Seðlabankans
kom fram að vöruuskiptajöfn-
uðurinn hefði í fyrsta skipti
síðan á fyrsta ársfjórðungi
2004 verið jákvæður – og
hefði verið um 29 milljörðum
jákvæðari en á sama tíma í
fyrra.
4. september
sparisjóður suður-
Þingeyinga hagnast
Sagt var frá því þennan dag
að á sama tímabili og helstu
sparisjóðir landsins hefðu tapað
stórfé á rekstri sínum skilaði
Sparisjóður Suður-Þingeyinga
hagnaði upp á tæplega 53 millj-
ónir, eftir fyrstu sex mánuði árs-
ins. Heildareignir sjóðsins væru
rúmir þrír milljarðar króna og
eigið fé 486 milljónir.
Haft var eftir Ara Teitssyni,
bónda á Hrísum og stjórnarfor-
manni sjóðsins, í viðtali við
Fréttastofu RÚV, að það væri
óþolandi rugl að sparisjóðirnir í
landinu gætu ekki rekið sig.
Ari sagði lykilinn að
velgengni Sparisjóðs Suður-
Þingeyinga vera þann að hann
ætti ekkert í Exista, væri
löngu búinn að selja hlut sinn
í Kaupþingi og hefði ekki tekið
erlend lán. Formúlan væri ein-
föld: útlán takmörkuðust af inn-
lánsfé og hagnaðartölur spari-
sjóðsins sýni beinan hagnað af
reglulegri starfsemi án nokkurra
bókhaldskúnsta.
Ari Teitsson, bóndi og stjórnarformaður Sparisjóðs Suður-
Þingeyinga.
Það var skemmtileg grein í efnahagstímarit-
inu Vísbendingu nýlega undir yfirskriftinni:
Hvers virði eru 14 silfurpeningar? Í upphafi var
minnst á norska þjóðsögu sem segir frá með-
hjálpara sem varð til svara þegar konugurinn
spurði hve mikils hann ætti að meta sjálfan sig.
Meðhjálparinn svaraði á þá leið að Kristur hefði
verið metinn á 30 silfurpeninga og því væri
ómögulegt að meta konunginn á meira en 29
peninga.
Vísbending leikur sér síðan með þetta á
skemmtilegan hátt og kemst að þeirri niðurstöðu
að þjóðin hafi „grætt“ um 220 milljónir á frammi-
stöðu liðsins.
Fundið er út hversu „verðmætt“ mótið hafi
verið í hugum almennings, þ.e. tekjurnar af
mótinu gagnvart almenningi, og hversu mikill
kostnaður komi á móti. Blaðið kemst að því að
vinnustaðir hafi nánast lamast á meðan undan-
úrslitaleikurinn við Spánverja fór fram og að
atvinnurekendur hafi látið sér það vel líka.
Það metur „verðmæti“ (samþykkt vinnutap)
Spánarleikisins á 240 milljónir, „verðmæti“
úrslitaleiksins á sunnudagsmorgni (hvað fólk
hefði verið tilbúið til að greiða fyrir leikinn ef það
hefði þurft að borga fyrir) á 100 milljóninir og að
„verðmæti“ fyrri leikja liðsins í mótinu hafi verið
100 milljónir. Samtals hafi „verðmæti“ mótsins
verið 440 milljónir í hugum fólks.
Þá metur blaðið kostnaðinn á móti sem felst
í rekstri HSÍ, 100 milljónir á ári, peningagjafa
almennings að undanförnu, 30 milljónir, gjafa
fyrirtækja eftir mótið, 50 milljónir, og síðan 40
milljóna króna vinnuframlag leikmanna á meðan
á mótinu stóð, en flestir þeirra eru leikmenn
erlenda stórliða og á ágætum launum. Samtals;
220 milljónir.
Niðurstaðan er þessi: „Verðmæti mótsins“
440 milljónir. Kostnaður 220 milljónir. Þjóðin
„græddi“ samkvæmt þessu um 220 milljónir á
frammistöðu liðsins. Það er virði hinna 14 silfur-
peninga. Ágætt; ekki satt?
Hvers virði eru 14 silfurpeninGAr?