Tímarit Máls og menningar - 01.05.1944, Blaðsíða 11

TÍMARIT
MÁLS OG MENNINGAR
Maí 1944 • 1. hefti • Rihtjóri: Kristinn E. Andrésson
Sjálfkjörin bók
handa Máli og menningu
Flestir munu ætla, að lítill vandi sé að finna örfáar bækur árlega til út-
gáfu handa félagi eins og Máli og menningu. Stjórn Máls og menningar hef-
ur ])ó komizt að raun um annað. Það er að vísu auðvelt að finna nóg af sæmi-
legum hókum. En engin útgáfustjóm félagsins gæti gert sig ánægða með slíkt.
Hún hefur þá skyldu gagnvart félagsmönnum að velja ekki aðeins sæmilega
góðar hækur, heldur bækur, sem segja má um, að séu sjálfkjörnar, bækur,
sem annaðhvort eru einstaklega fagrar, einstaklega vel samdar eða eiga á-
kveðið, brýnt erindi.
Um leið og við stofnuðum Mál og menningu, settum við félaginu ákveðið
menningarlegt takmark: að glæða bókmenntalegan þroska, að veita almenna
alþýðlega fræðslu og jafnframt menningarlega leiðsögn. Ég held, að við höf-
um í bókavali og öðru starfi félagsins reynt að hvika ekki frá þessari stefnu.
I vali erlendra nútíma skáldsagna höfum við fylgt.stranglega því sjónarmiði
að gefa einungis út þær sögur, sem hefðu óumdeilanlega listrænt og menning-
arlegt gildi, en höfum aldrei litið á stundar vinsældir bókar né látið undan
óskum, sem vissulega hafa borizt okkur, um léttlesnari sögur. Við höfum valið
úr bækur stærstu skáldsagnameistara nútímans, þar á meðal listfengustu sög-
ur, sem ritaðar eru, sögur til þess kjörnar að þroska bókmenntaskilning félags-
manna.
Er Mál og menning lagði fyrst bókafélaganna út á þá braut að gefa út úrval
íslenzkra ljóða í myndarlegu formi (Andvökur eftir Stephan G. Stephansson,
Rit 1—II eftir Jóhann Sigurjónsson), var verið að fylgja sömu stefnu: glæða
bókmenntaþroska og gefa félagsmönnum verðmæta eign. Þetta starf félagsins
hlaut svo einstakar vinsældir, að aðrir útgefendur hafa síðan farið í kapp um
samskonar útgáíur, svo að skemmtun hefur verið að sjá. Mál og menning hefur
í þessari samkeppni misst af bókum, sem okkur hefur langað til að gefa út.
Eg vil geta þess eins, að við reyndum til að fá Ijóðmœli Stefáns frá Hvítadal,
en ekkja skáldsins neitaði Máli og menningu um útgáfuréttinn. Auðvitað verð-
ur þó Mál og menning að halda þessu starfi sínu áfram, þegar aðrir gera hlé