Tímarit Máls og menningar - 01.05.1944, Blaðsíða 52

42
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
urð og mikilleika. Eitt andartak, rísandi á örhvössum öldutindi
tímans, voru pilturinn og stúlkan kjarni alls tilgangs, hin snara og
mikilvæga Jmngamiðja alls, sem lifir, og nokkurs er um vert.
Ef til vill höfðu þessar krossgötur og þessi hæð einhverja sér-
staka, leynda þýðingu fyrir þau á þessum tíma sólarhringsins. Ef
til vill var það Bóhin-vatnið, sem var þeim mikilvægt og þau þráðu
að líta úr rjóðrinu við sólarlag. Þau höfðu hlaupið á undan, til
þess að geta verið ein saman á þessum stað í hálfa mínútu: tvær
grannvaxnar persónur í ljóskringlu á leiksviði, rétt áður en Ijós-
kringlan hverfur og sviðið verður dimnit.
Þegar sólsett var orðið, heyrðist af nýju fótatak á bröttum, grýtt-
um Tríglaf-stígnum og miðaldra maður, með mal á baki, kom inn
í rjóðrið.
Hann brosti við piltinum og stúlkunni og kvaðst vona, að þau
næðu farþegabílnum. Unglingarnir brostu einnig og flýttu sér á
undan honum niður stíginn, sem við Stella höfðum komið upp.
Að stundarkorni liðnu héldum við á eftir þeim.
Maðurinn var Oton Zúpantsjitsj, mesta skáld Slóveniu. Hann
hafði verið það, áður en ég fluttist til Ameríku, kringum 1910, og
hann var það enn, hálffimmtugur að aldri; ljóðskáld, arftaki Keats
og Shelleys, Verhaerens og Verlaines, en óþekktur að mestu utan
Evrópu, og ekki of mikils metinn þar heldur. Hann skrifaði á máli,
sem talað er af tæplega tveggja milljóna þjóð, og stíll hans var svo
sérkennilegur og nátengdur tungu þjóðar hans, að þýðing á verk-
um hans á aðrar tungur má heita óframkvæmanleg, sérstaklega
þær, sem ekki eru af slavneskum uppruna. Við Stella höfðum kynnzt
honum skömmu eftir komu okkar til Júgóslavíu. Hann var forstjóri
þjóðleikhússins í Lúbljana, höfuðstað Slóveníu.
Til þess að unglingana grunaði ekki, að við hefðum séð þá uppi
á hæðinni, gættum við þess að vera æðispöl á eftir þeim. Við geng-
um í hægðum okkar til gistihússins, en vorum komin Jiangað áður
en farþegabíllinn lagði af stað. Hann stóð fyrir framan gistihúsið,
og farþegarnir kringum hann.
Oton skáld heilsaði okkur hjartanleg^ og kvaðst hafa vitað, að
við værum hér — hann hefði spurt um okkur á gistihúsinu. Hann