Tímarit Máls og menningar - 01.05.1944, Síða 99

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
89
bóka og það sem meira er um vert, skilið hvers virði það er að eiga góðar
bækur. Þetta er mikill árangur, en þyrfti þó að verða meiri. Enn stendur
múrinn óbrotinn á milli fólksins og flestra þess beztu höfunda, iifandi sem
látinna. Enginn höfundur hefur þó verið jafngrátt leikinn af útgefendunum
og Kiljan. Jafnframt því sem bækur hans eru gefnar út af meira smekkleysi
en bækur annarra höfunda, (og er þó víða pottur brotinn), eru þær dvrastar
bóka, sem út eru gefnar á landi hér.
Það er eitt af mörgum verkefnum, sem bíða Máls og menningar að gefa
út öll verk IJ. K. L. Með því eina móti fengi bann í lifenda lífi skipað þann
sess meðal þjóðarinnar, sem honum ber. Og með því eina móti fengi þjóðin
tækifæri til að eignast verk hans og kynnast þeim af eigin sjón og raun.
Þyrfti hún þá ekki lengur að láta óprúttna blaðasnápa ljúga sig fulla um
það, hvað þau hefðu inni að halda. Utgáfa á vegum annarra, hvort sem hún
yrði skírð Landnáma, Helgafell eða eitthvað enn fínna, yrði aldrei annað
en skrautlegur smyrlingur, nokkrum efnuðum borgurum til augnayndis.
Ef Mál og menning tæki þessa útgáfu að sér, myndi bezt á því fara, að
hún yrði sjálfstætt fyrirtæki innan vébanda félagsins, líkt og Arfur Islend-
inga. Félagsmenn, sem gerðust áskrifendur, myndu þá fá safnið fyrir kostn-
aðarverð.
Ekki skal því að óreyndu trúað, að höfundinum yrði ekki ljúfara að koma
verkum sínum út til fólksins eftir þeirri leið, sem að ofan greinir, en að láta
einstaka menn nota þau til þess að safna sér fjársjóðum á jörðu.
Ég get ekki lagt frá mér pennann, án þess að varpa fram einni spurningu
enn: Getur Mál og menning ekki orðið aðaltengiliðurinn milli höfunda og
lesenda á landi hér?
Ég skal ekki ræða þessa hugmynd frekar að þessu sinni. Það gæti orðið
efni í sérstaka ritgerð. Aðeins skal á það bent, að til þess þarf Mál og rnenn-
ing að breyta nokkuð um starfshætti og skipulag frá því sem nú er.
Skúli Guðjónsson.
Hækkun árgjaldsins
Brennu, 13. jan. 1944
í nýútkomnu Tímariti Máls og menningar er minnzt á það sjónarmið, hvort
betra sé að hækka árgjaldið og gefa út fleiri bækur. Ég vil að félagið gefi
sem mest út af bókum og hækki árgjaldið um helming. En ef það þykir of
mikið þá finnst mér að árgjaldið þyrfti að hækka svo, að hægt væri að gefa
út þrjár bækur fyrir utan Tímaritið og að heftuin þess væri fjölgað um eitt,
svo það gæti komið ársfjórðungslega.
Þegar búið er að ráðstafa bókum félagsins til langs tíma, þá virðist mér
útgáfan vera ofskorðuð. Og þar sem ég vil hvorki missa Mannkynssöguna,
skáldsöguna eða Tímaritið, þá þarf bókunum að fjölga.