Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Blaðsíða 20

HALLDÓR KILJAN LAXNESS
Góð tíð
Kafli úr Brekkukotsannál
EGAR ég er ekki í stofunni að
hlusta á merkilegt kvikindi í
klukkunni, þá er ég oft að skemta mér
útí kálgarði. Grasbrúskarnir milli
steina í hlaðinu hjá okkur náðu mér
í mitti, en heimulan og rænfángið var
álíka stórt og ég sjálfur, hvönnin enn-
þá stærri. í þeim garði uxu fíflar
meiri en í öðrum stöðum. Við áttum
nokkrar hænur og þær verptu eggjum
sem voru á bragðið einsog fiskur. í
þessar hænur koin eggjahljóð þar sem
þær voru að kroppa útundir vegg
snennna á mornana; það var þægi-
legur fuglasaungur enda var ég fljót-
ur að sofna frá honum aftur; og
stundum um miðjan dag kom líka í
þær eggjahljóð þarsem þær voru að
spígspora í stíu sinni, og ég féll enn
í leiðslu frá þessum fuglasaung og
ilminum af rænfánginu. Ekki má ég
heldur gleyma að þakka fiskiflugunni
okkar þátt hennar í leiðslu hásumars-
ins; hún var svo blá að það sló á hana
grænum lit í sólskininu; og sælutóni
jarðlífsins linti ekki í streingnum
hennar góða.
En hvort sem ég var nú að skemta
mér í kálgarðinum, á hlaðinu eða í
húsasundinu, var afi minn altaf ein-
hversstaðar nær á þöglan alviskufull-
an hátt. Ævinlega stóðu einhverjar
dyr opnar eða á hálfa gátt, bæardyrn-
ar eða hjallurinn, netakompan eða
fjósið, og hann var þar inni eitthvað
að dunda; stundum var hann að
greiða netaflækju á grjótgarðinum;
eða hann var eitthvað að bánga;
aldrei féll honum verk úr hendi, en þó
var einsog hann væri aldrei beint að
vinna. Eingin sýndi hann þess merki
að hann vissi að dreingurinn væri
nærstaddur, og ég var ekkert að hugsa
um hann heldur, en fann þó einhvurn-
egin altaf ósjálfrátt að hann var þarna
á bakvið. Ég heyrði hann snýta sér
með laungum millibilum og síðan
taka í nefið aftur. Þessi þegjandi nær-
vera lians á hverjum lófastórum bletti
í Brekkukotspartinum, — það var
einsog að liggja við stjóra; sálin átti
i honum það öryggi sem hún girntist.
Enn þann dag í dag þá finst mér oft
einsog dyr standi á hálfa gátt einhvers-
10