Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Blaðsíða 25

GÓÐ TÍÐ
Eða þá sprettan í túnunum! sagði
afi minn.
Ja það er nú líkastil, sagði þjófur-
inn. Þvílík spretta!
Amma mín stóð þeim fyrir beina.
Þeir héldu áfram að ræða um tíðina
til sjós og lands milli þess sem þeir
sötruðu kaffið. Þegar þeir voru búnir
með kaffið stóð þjófurinn upp og
þakkaði fyrir sig með handabandi.
Hann tók hattinn sinn uppúr gólfinu
og bjó sig til að kveðja. Afi minn
fylgdi honum útí húsasundið aftur og
þjófurinn hélt áfram að þæfa hattinn
sinn milli handanna.
Ætlaðirðu kanski nokkuð að segja
við mig áður en ég fer Björn minn?
sagði þjófurinn.
Nei, sagði afi minn. Þú hefur unnið
verk sem guð getur ekki fyrirgefið.
Þjófurinn varp öndinni og sagði
lágt: Jæa Björn minn, ég þakka þér
innilega fyrir kaffið og vertu sæll og
gvuð styðji þig i bráð og leingd.
Farðu sæll, sagði afi minn.
En þegar gesturinn var að fara út-
um krosshliðið með hattinn sinn. kall-
aði afi minn á eftir honum og sagði:
Æ viltu ekki taka með þér pokann
þann arna og það sem í honum er
geyið mitt. Mér stendur á asskotans
sama um einn mópoka.
Þjófurinn sneri við í krosshliðinu,
kom og rétti afa mínum höndina aftur
í þakklætisskyni, en mátti ekki mæla;
hann beygði af meðan hann setti upp
hattinn. Síðan axlaði hann mópokann
að nýu og mismunaði sér með hann
útum krosshliðið sömu leið og hann
var kominn á þessari blessaðri tíð.
15