Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Side 31

HIN STERKARI
bundna fætur, og því fastar sem ég tók sundtökin með höndunum, þeim
mun lengra þokaðist ég niður, niður, unz ég sökk til botns, þar sem þú lást
eins og risakrabbi og beiðst eftir að klófesta mig -—• og nú ligg ég hér!
Svei, hve ég hata þig, hata þig, hata þig! En þú —■ þú situr bara og þegir,
róleg og kærulaus; kærir þig kollótta um hvort það er ný eða nið, jól eða
nýársdagur, hvort aðrir eru hamingjusamir eða óhamingjusamir; getur
hvorki hatað né elskað; hreyfingarlaus eins og köttur við rottuholu — þú
gazt ekki náð bráð þinni, gazt ekki elt hana uppi, en þú gazt beðið eftir að
hún kæmi út úr fylgsni sínu! Hér siturðu í horni þínu — veiztu að það er
kennt við þig og kallað rottugildran? — og lest blöðin til að forvitnast
um hvort nokkrum hlekkist á, hvort nokkur rati í ógæfu, hvort nokkur sé
rekinn frá leikhúsinu; hér siturðu fyrir fórnardýrum þínum, vegur og met-
ur möguleika þína eins og hafnsögumaður í sjávarháska, tekur á móti
sköttum og skyldum!
Vesalings Amalía! Trúirðu því, að ég kenni í brjósti um þig samt, vegna
þess ég veit að þú ert óhamingjusöm —- óhamingjusöm eins og særður
maður, og ótuktarleg af því þú ert sár! Ég get ekki verið reið við þig, þótt
ég vildi — því þú ert minni en ég, ef alls er gætt; — já, þetta með Bob:
það læt ég mig einu gilda! Hvað sakar það inig svosem! — Og hvort þú
kenndir mér að drekka súkkulaði eða einhver annar hefði gert það: skiptir
engu máli!
Drekkur skeið úr bollanum. Heldur ájram kotroskin.
Súkkulaði er reyndar hollasti drykkur! Og þótt ég hafi lært klæðaburð
af þér — þá, tant mieux — það tengdi manninn minn aðeins enn traustari
böndum við mig — á því tapaðir þú, en ég vann — já, mér virðist ýmis-
legt benda til að þú sért búin að tapa honum nú þegar! — Þú ætlaðist auð-
vitað til að ég færi mína leið — eins og þú gerðir og iðrast nú sárlega —
en sjáðu til: ég fer hvergi! — Við eigum ekki að vera of smámunasöm!
Og hví skyldi ég aðeins taka það sem enginn annar vill eiga!
Ætli ég sé ekki raunverulega hin sterkari á þessari stund, þegar allt kemur
til alls; — þú fékkst aldrei neitt frá mér: þú bara gafst — og nú er mér
farið eins og þjófnum: þegar þú vaknaðir, hafði mér áskotnazt það sem þú
saknaðir!
Hvernig stóð annars á því, að allt sem þú snertir varð einskis vert, ófrjótt?
Ekki gazt þú haldið ástum nokkurs manns með túlípönum þínum og ástríð-
um — eins og ég gat gert; ekki gazt þú lærl lífslistina af rithöfundunum
21