Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Síða 67

BRÚIN Á SLÉTTUNNI
en rauða menju. Ef þér vilduð sem-
sagt vera svo elskulegur. herra verk-
fræðingur, að gera eitthvað í mál-
inu ...“
Hann góndi á mig bláum auguin
sínum, rétteinsog frávita inaður, og
sagði:
„Það var þó furðulegt. Það var
þó sannarlega furðulegt atarna.“
Svo héldum við áfram að reisa
brúna. Við reistum hana ekki með
söng á vörum, og ekki af gleði; en
okkur skildist, að þetta verk varð að
vinna, og að vinnan er eðalborinn
þáttur í lífi hvers manns. Við reistum
brúna af hatri, í örvilnan og með
löngun til að flýja þessa sléttu, sem
svelgdi hjörtu okkar og sálir líkust
risavaxinni fjölfætlu; okkur dreymdi
aðeins eitt: að lífsbrautin heindi
okkur aldrei aftur á þennan stað. Við
bölvuðum gróflega; við vorum hætt-
ir að tala — við gerðum okkur skilj-
anlega með bölvi. Ef einhver okkar
mælti á venjulegu máli, gláptu menn
á liann öldungis grallaralausir. Kazi-
mierz var þrunginn gremju, og bölv
hans var hvað óheillavænlesrast. Yfir-
burðina á vinnustaðnum öðlaðist þó
Stefan: hann bölvaði í heila klukku-
stund og fjórðungi betur. linnulaust.
og án þess að endurtaka nokku’-f
blótsvrðið; við kölluðum hann Brú-
arspóann. — Kaminski uallasmiður
var fyrir löneu búinn að glata von
sinni um eilífa sáluhiálp og seldi
póstmanninum þrjár bækur trúarlegs
efnis fyrir kvartlítra af brennivíni.
Ég setti saman brúnni til vegsemdar
smákvæði eitt, er alltframá þennan
dag gerir vissa tegund dónaskapar
eftir Fredro karlinn að meinlausum
barnagælum við samanburð. Við
þráðum aðeins eitt: þann dag, er
yrði okkar síðasti á þessum stað.
Og brúnni varð lokið. Ekki höfð-
um við samt neinn þrótt aflögu til að
drekka okkur fulla, dansa eða syngja
af því tilefni; þann dag bauð Kam-
inski ekki einusinni góða nótt.
Brúin var klædd gagnsæjum
skrautdulum; skólabörn, sem komið
var með á þrem vörubílum, hófu
kórsöng; ræður voru haldnar, skorið
á bandið, eimreiðarstjórinn kastaði
blómvendi útum lestargluggann, og
herhljómsveit — sem einnig hafði
verið flutt þangað á vörubílum —
spilaði í tíunda skipti einnogsama
marsinn; kvikmyndatökumaður frá
Vikufréttunum var ekki sem slvng-
astur í meðferð vélar sinnar og sat
sem fastast við brúargrindurnar eins-
og köngurló í vef. Ungur maður frá
útvarpinu mælti til áhevrenda gegn-
um hljóðnemann:
„Við lítum andlit þeirra, sem
byggt hafa þessa brú. Þau eru full af
sönnu stolti og gleði. Við sjáum þá
úrvalsverkamenn og þá æsku, sem
hefur vaxið og þroskazt við þessa
brúarsmíð. Hvílíkur fjöldi með blóm
í fanginu! Ef þið bara gætuð séð
þetta; ef þið gætuð verið ásamt okk-