Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Síða 70

FRIÐJON STEFANSSON
Blóm
AU mættust af tilviljun í gar'ðin-
um hjá bekknum, heilsuðust.
„Hvað er að frétta úr þeim fjar-
lægu löndum,“ sagði hann og kipraði
munnvikin í brosi.
í kjarrinu til vinstri tístu smáfugl-
ar — sungu um ástina — því að nú
var vor og sól á lofti.
Hann var þrítugt, óþekkt skáld, og
skórnir hans mjög skældir, jafnvel
bættir. Því krosslagði hann fæturna
og kom þeim fyrir undir bekknum.
Hins vegar var hann í nýjum sumar-
fötum. Það var mikill viðburður í
lífi hans að vera í nýjum fötum og
jók stórum á sjálfsöryggi hans og vel-
líðan.
Hún var eitthvað yngri, fremur
lagleg og snyrtilega búin. En þar eð
hún var vön því að ganga vel til fara,
hafði það ekki áhrif á sál hennar á
þessum vordegi. Annað var það að
hún var að koma úr vetrarlangri ut-
anlandsdvöl. Hann liafði aldrei ver-
ið erlendis. í vitund hennar var sú
forfrömun þægilegt mótvægi gegn
þeirri lotningu, sem hún bar ætíð fyr-
ir vitsmunum hans og hæfileikum.
Annars hafði hún líka borið við að
yrkja, en þegar hún bar skáldskap
sinn saman við það sem hún hafði
séð af skáldskap lians, duldust henni
ekki yfirburðir hans á þessu sviði.
Og án þess hún léti það uppskátt fyr-
ir öðrum eða jafnvel sjálfri sér var
henni mikilvægt að geta mælt sig við
hann á öðrum sviðum og haft betur.
Þau höfðu verið í nánum kunnings-
skap um skeið, allt þangað til fyrir
tæpu ári síðan, að hann fékk skyndi-
legan enda. Ef til vill var ástæða til
þess. Það voru skoðanir hans á sam-
bandi karls og konu. Eftir tali hans
skildi hún þær eitthvað á þessa
leið:
Ást milli karls og konu er ekki til
í þeirri merkingu, sem menn almennt
leggja í það orð. Það er einungis
ímyndun, sjálfsblekking, sem menn
tóku að iðka fyrir nokkrum öldum
síðan, sennilega til að réttlæta eitt-
hvað, sem mönnum hefur fundizt þeir
þurfa að réttlæta — hugtakarugling-
ur, sem menn halda í enn þann dag í
60