Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Blaðsíða 71

BLOM
dag. Nei, ást var ekki til í raunveru-
leikanum. Hitt var annað mál, að
mannfólkið var eigingjarnt, hagsýnt
— og auk þess haldið sterkri eðlun-
arhvöt svo sem önnur dýr merkurinn-
ar. Þessir hlutir orsökuðu blekking-
una — sjúkdóminn, kallaðan ást, en
þessi sjúkdómur var algengasta yrk-
isefni skálda. Ástin var ópíum fólks-
ins, máske nauðsynlegt ópíum, enda
þótt það gerði það sjúkt um lengri
eða skemmri tíma. En ástríðan til að
öðlast sjúkdóminn virtist því í blóð
borin í líkingu við fíkn sumra í
áfengi, tóbak og önnur eiturlyf, sem
unnu gegn eðlilegri heilbrigði.
Eftir að liafa kynnzt þessum skoð-
unum hans vildi hún ekki daðra við
hann. Þrátt fyrir það hafði hún ekki
til fulls sloppið við áhrif af þeim. 1
einu af nýjustu ljóðum sínum skop-
aðist hún að ást karlmannsins. En
það var fremur slæmt Ijóð. Annars
var kveðskapur hennar bölsýnisvæll-
inn einn, svo sem byrjaði nútíma-
skáldi.
Hún sagði það hefði verið dásam-
legt í útlöndum og hóf að segja hon-
um undan og ofan af utanlandsdvöl
sinni. En þegar til kom, hlustaði hann
aðeins á hana án áhuga. Hún fann
það og hafði innan skamms ekkert
að tala um annað en vorið og veðr-
ið, byrjaði að reykja.
„Hvað ætlarðu að gera í sumar?“
spurði hann.
Hún blés frá sér reyknum, gerði sér
upp örlítinn geispa og horfði á hann
gegnum tóbaksreykinn.
„Ég ætla að fara að gifta mig.“
Hann leit forviða á hana.
„Gifta þig?“
„Já, er það svo furðulegt?“
„Alls ekki. Hverjum?“
„Ársæll Grímsson heitir hann.“
„Ársæll frændi?“
„Já,“ svaraði hún og hló, „jafnvel
þótt hann sé frændi þinn.“
Þögn.
„Nú hann er sjálfsagt ekki verri en
hver annar,“ sagði hann að lokum.
„Þetta var ekki fallegt að segja.
Auðvitað er hann í mínum augum
betri en aðrir menn — og honum þyk-
ir vænt um mig . ..“
Hún áttaði sig ekki fyrr en of seint
á því, að eiginlega vildi hún ekki hafa
sagt þetta síðasta — roðnaði. Og eins
og til að bæta úr því sló hún þéttings-
fast á öxl honum og sagði i gáska:
„Heldurðu, að þú ættir ekki að
óska mér til hamingju, drengur?11
„Ég óska þér til hamingju,“ sagði
hann ólundarlega.
„Þakk —. Við kynntumst úti í vel-
ur.“
„Það var og.“ Eftir nokkra þögn
bætti hann við hvatskeytlega:
„Og þú vilt þetta heldur en búa
með mér?“
Hún brá litum.
„Hvað áttu við? Búa með þér?
Búa með þér ógift, áttu við?“
„Ja, gift eða ógift. Það skiptir engu
61