Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Síða 75

Vagn Lundbye
Grynningar hjartans
eða King Kong á Islandi
Hefði þetta gerst í smásögu eða kvikmynd væri litli maðurinn vafalaust
horfinn úr rúmnni þegar ferðamannahópurinn sneri aftur úr langri ferð
sinni inn í hraunið.
Þau birtust þá sjónum í smá hópum milli hinna kynlegu steinmyndana
sem teygðu sig í íslenskri sólbirtunni í átt að eldfjallinu Oskju.
Þau næmu enn staðar í nokkur skipti til að taka nokkrar myndir eða
benda á einstaklega afskræmdan hraundranga sem tók á sig gervi ófreskju,
en því næst gengju þau svo hlæjandi og örlítið þreytt síðasta spölinn að
mannlausri rútunni.
Eftir öllu að dæma hefðu þau fyrst gert sér grein fyrir því tiltölulega
seint að litli maðurinn með gleraugun var þar ekki lengur. Þar með er
ekki sagt að ýmsir þeirra sem sátu hvað næst honum í rúmnni hefðu ekki
veitt því athygli að hann sat ekki lengur í aftasta sæti, en hins vegar hefðu
þeir varla vakið athygli á því.
Heldur ekki hjón nokkur frá Kaupmannahöfn sem höfðu rætt um dansk-
an stjórnmálamann og skatta hans mestan hluta ferðarinnar og aðeins
breytt um umræðuefni þegar þau viðmðu hneykslun sína á framkomu litla
mannsins. Brosandi setmst þau í sæti sín í rútunni sem nú var næsmm
fullsetin, hölluðu sér vel afmrábak í mjúkar sessurnar og vom augnabliki
síðar upptekin við að skrúfa sundur grindur og kvikmyndavélar eða skrifa
hjá sér minnisatriði í litla vasabók.
Smtm seinna væri öllum ferðalöngunum orðið meira eða minna ljóst
að litli maðurinn, sem hafði veigrað sér við að koma með inn í hraunið,
væri horfinn. Þó segði enginn neitt að svo stöddu og aðeins lítill hluti
þeirra tæki í alvöm að litast um eftir honum. Um tíma gæti virst sem svo
að enginn vildi verða fyrstur til að segja í heyranda hljóði að hann vantaði.
Kannski vegna þess að þau óskuðu þess einhvern veginn innst inni að
hann hefði aldrei verið með í förinni. Eða með öðrum orðum að hann
185