Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Side 80

Tímarit Máls og menningar
fengu honum í hendur. Hann baðst í sífellu afsökunar og lýsti því með
höndunum hvernig vegurinn hafði skyndilega tekið beygju og hvernig bíl-
stjórinn hafði haldið um stýrið.
Sér í lagi bað hann þýsku konuna afsökunar, því perlufesti hennar hafði
slitnað og nú lá hún ásamt ektamaka sínum og tíndi perlur upp af gólf-
inu. Oðru hverju potaði hann vinalega í öxl hennar þegar hún horfði ekki
á hann og gat því ekki séð hvað hafði eiginlega gerst, það er að segja
hvers vegna hann hafði misst jafnvægið svona skyndilega. Svo hélt hann
áfram aftur í vagninn, barmandi sér í allar áttir.
Honum þótti greinilega leitt að engin gluggasæti voru laus og það end-
aði með því að hann staðnæmdist loks fyrir framan gamla franska konu
sem sat ein síns liðs og hélt dauðahaldi í handtösku sína. Þegar hann hafði
náð athygli hennar benti hann kveinandi á annan fótlegg sinn og tók að
bretta buxurnar upp fyrir hné. Því næst fór hann að haltra fram og aftur
fyrir framan sæti hennar og lýsti því síðan eins greinilega og hægt var að
krefjast hve nauðsynlegt það væri honum að hafa sæti til að hvíla fót
sinn á.
Þegar hún hafði loks skiiið hann og reyndi að kinka kolli, birti yfir
honum og hann benti á aðra konu sem sat einsömul aðeins framar í rút-
unni.
Gamla konan kinkaði aftur kolli án þess að líta á hann og um leið og
hún hafði safnað saman pjönkum sínum flýtti hún sér í það sæti sem hann
hafði vísað henni á.
Þegar litli maðurinn hafði fullvissað sig um að vel færi um hana gekk
hann flautandi til baka að auðu sætinu og kom sér fyrir þétt upp við
gluggann með annan fótlegginn uppi á bekknum.
Við ókum nú yfir Eyjafjörðinn og með smitandi ákafa benti litli maður-
inn niður að ólgandi vatnsflaumnum sem streymdi inn undir brúna. Hann
stóð á fætur og lét sem hann veiddi fisk, því næst tók hann sundtökin með
handleggjunum og gaf svo til kynna að það væri kalt niðri í vatninu.
Hann kallaði líka til ungu stúlkunnar sem var að segja frá kristnitöku
á íslandi. Meðal annars frá stórbónda að nafni Þorgeir sem kastaði goðum
sínum í einhvern foss og ákvað þannig í eitt skipti fyrir öll að hinir gömlu
norðurbúar skyldu héðan í frá trúa á sama guð og ísraelsmenn.
Hana rak í vörðurnar og hún skildi ekki hvað litli æsti maðurinn var
að hrópa og hann varð því að endurtaka það mörgum sinnum fyrir hana.
190