Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Side 82

Tímarit Máls og menningar
„Jæja, þá skulum við í guðanna bænum flytja okkur þangað,“ hreytti
daninn að lokum ergilega út úr sér og byrjaði með miklum bægslagangi
að hífa farangurinn niður úr netinu yfir höfðum þeirra.
An þess að líta á hann í eitt einasta skipti fóru þau framhjá litla mann-
inum sem þuldi harmatölur sínar og reyndi hvað eftir annað, en án árang-
urs, að hjálpa þeim með að koma farangrinum í netið.
Þegar þau höfðu fengið sér sæti og sátu og störðu út um gluggann
pikkaði litli maðurinn í þau með einum fingri og þegar þau sneru sér að
honum eftir fimm eða sex skipti, bauð hann þeim jakkann sinn að láni
og sýndi hvernig þau áttu að hengja hann fyrir gluggann.
Rútan sniglaðist áfram upp fjallshlíð og í miðri frásögn stúlkunnar af
hröfnum á Islandi sem flykkjast saman á hverju hausti til að skipta sér
á íslensku bóndabæina, komum við að næsm hárnálabeygju.
Þá kvað við niðurbælt óp, og þegar við snémm okkur í átt til litla
mannsins sat hann baðaður sól og barði krepptum hnefum fram fyrir sig.
Síðan stökk hann á fætur og kom sér fyrir á miðjum gangveginum þar sem
hann snéri sér til þeirra sem næstir sátu og lokaði augunum til þess að
lýsa því þannig betur hvernig honum liði.
Um hríð starði hann á dönsku hjónin en svo skálmaði hann fram eftir
rúmnni. Þegar hann var kominn fram til bílstjórans án þess að hafa gert
nokkurt hlé á tilfinningaaustri sínum lét hann aðra höndina falla á öxl
hans um leið og hann benti með hinni fyrst í átt til sólar en því næst að
sæti sínu.
Bílstjórinn reyndi að brosa og yppti svo öxlum, en þegar hinn vildi
enn beina athygli hans að sæti sínu sýndi hann litla manninum baksýnis-
spegilinn til að reyna að koma honum í skilning um að hann þyrfti ekki
að snúa sér við til að sjá aftur í rútuna.
Litli maðurinn starði upp í spegilinn og buxnarass hans var nú í hné-
hæð, en þegar hann gat ekki séð sæti sitt þaðan sem hann stóð tók hann
að snúa speglinum.
Unga stúlkan var hætt að tala í hljóðnemann og sat og starði á mann-
kertið sem hafði náð dönsku hjónunum í spegilinn og stóð nú og veifaði
hrifinn til þeirra. Þegar bílstjórinn að síðusm hrópaði svo hátt að hann
yfirgnæfði litla manninn stökk hún loks á fæmr og flýtti sér í átt að veif-
andi manninum.
Við sáum að hún greip í svarthærða hönd hans og heyrðum að hún tal-
aði til hans á íslensku og skömmu seinna gengu þau svo hlið við hlið í átt
192