Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Síða 84

Timarit Máls og menningar
ímyndaði sér að sæti við hlið hans. En þegar við komum að Mývatni og
friðsældinni þar stundarfjórðungi seinna gleymdi hann skjótt þeirri óblíðu
meðferð sem hann hafði fengið hjá stómm austurríkismanni sem hafði í
tæka tíð komið í veg fyrir að honum tækist að velta enn einum stein-
hlunknum fram af brúninni.
Við eina af hinum friðsælu smávíkum Mývatns fórum við út til að láta
ljósmynda okkur.
Sruttu seinna kom „King Kong“ líka út með myndavél sem hann reyndi
árangurslaust að hengja um háls sér. Þetta var gömul kassavél og þegar
hann hafði dregið hana út gekk hann til bílstjórans og gerði honum ljóst
að hann vildi gjarnan láta mynda sig og að bílstjórinn ætti að halda á
vélinni.
Það var ekki svo auðvelt að taka myndina, því að „King Kong“ þurfti
sífellt að fara og sjá hvernig stelling hans tæki sig út í leitaranum. Til
dæmis stillti hann sér upp með krosslagða handleggi og annan fótinn að-
eins fram fyrir hinn. Því næst hljóp hann til bílstjórans og sýndi honum
með látbragði og hljóðum hvernig hann ætti að setja sig í nákvæmlega
sömu stellingar. „King Kong“ hélt áfram að lagfæra stellingarnar þar til
hann varð ánægður og hljóp svo smáspöl burt til að sjá hvernig þetta
tæki sig nú út í leitaranum.
Svona gekk þetta nokkra hríð og lokaniðurstaðan varð sú að bílstjórinn
átti að standa og skima út í fjarskann með aðra höndina inn undir jakk-
anum að framan. Þegar hér var komið hafði hann misst þolinmæðina og
það var aðeins fyrir tilstilli nokkurra unglingsstúlkna að hann samþykkti
að ljósmynda „King Kong“ í umbeðinni stöðu fyrir framan rútuna.
Strax á eftir tilkynnti leiðsögumaður okkar að áður en við snæddum á
nærliggjandi hóteli gætum við valið milli þess að skoða litla kirkju sem
hafði bjargast í eldgosi á undursamlegan hátt eða að fara í einhverja neðan-
jarðarhella sem voru hálfrar stundar aksmr í burrn. A seinni staðnum
gæfist okkur tækifæri til að synda í vatni sem hefði sama meðalhita og
maðurinn.
„King Kong“ var einn þeirra sem buðu sig fram í sundsprettinn í hell-
unum og strax og við hin höfðum verið sett af við kirkjuna ók rútan áfram.
Þegar við höfðum skoðað kirkjuna, að ekki sé minnst á vegsummerkin
eftir glóandi hraunelfuna sem hafði skipt sér fyrir framan bygginguna og
á þann hátt hlíft henni, gengum við í hnapp að hótelinu.
Hin vora enn ókomin og biðina notuðum við meðal annars til að ræða
194