Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Qupperneq 85

King Kong á lslandi
þá staðreynd að flestir íslendingar trúðu á tröll og aðrar yfirnáttúrulegar
verur og einnig ræddum við sanngirnina í því að Island færði landhelgi
sína út í 200 sjómílur. Flest okkar voru því andvíg, ekki vegna þess að
við gætum ekki skilið þörfina á því heldur fyrst og fremst vegna þess að
það gæti mjög vel þýtt að mörg önnur lönd í heiminum gerðu slíkt hið
sama.
Þegar hin birtust að lokum og stigu út úr rútunni sáum við strax að
ekki var allt með felldu.
„King Kong“ kom síðastur út og varð í fyrstu undrandi en því næst
yfir sig hrifinn að sjá okkur og svo mikið gátum við skilið að hann hafði
að því er virtist haldið að við hefðum snúið til baka. A þessu fengum við
staðfestingu síðar, því á leiðinni til hellanna hafði hann uppgötvað frakk-
ana og handfarangurinn sem við höfðum skilið eftir í sætunum. Hann
hafði í skyndi safnað þessu öllu saman og þotið til bílstjórans þar sem
hann sagði frá því á táknmáli sínu að við hefðum gleymt hafurtaski okkar
áður en við lögðum af stað.
Að „King Kong“ undanskildum gámm við hins vegar ekki komist hjá
að veita því athygli að hin hegðuðu sér öll kynlega eftir að þau komu út
úr rúmnni.
Nokkur þeirra yngsm vom eldrauð í andliti og hurfu skjótt inn um
næsm dyr, en annars var það einna helst danski lögfræðingurinn sem lét
á því bera að eitthvað hlyti að hafa gerst úti við hellana. Hann stikaði
beint til konu sinnar sem hafði verið í kirkjuhópnum, dró hana af stað
með sér samtímis því að hann sagði henni einhver ósköp titrandi af bræði
og með miklum handahreyfingum.
Mörg hinna lém líka í ljósi reiði og bentu oftar en einu sinni á „King
Kong“ sem stóð og hrópaði til okkar frá tyggigúmmísjálfsala sem hann
mataði á einum peningnum á fæmr öðmm.
Andartaki síðar vissu allir hvað hafði gerst.
Þegar rútan hafði staðnæmst við hellana höfðu allir nema „King Kong“
farið út. Við þetta var ekkert að athuga, þar sem hann hafði oft kosið að
horfa á merkisstaðina úr afmrsæti sínu. Hin höfðu sem sagt farið út sam-
kvæmt áætlun og skilið hann eftir einan.
Eins og á var minnst vom hellarnir við veginn og satt best að segja
vora þetta aðeins tveir stórir hellismunnar með klettaveggjum sem lágu
niður í heitt vatnið. Það var rétt nógu mikið ljós þarna niðri til að maður
gæti séð þann hluta vatnsflatarins sem speglaði himininn.
195