Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Qupperneq 92

Tímarit Máls og menningar
og aðrir. Hún rölti inn göngin. Þar var dimmt eftir sólina úti. Hún vildi
ekki fyrir nokkurn mun að mjólkin skemmdist. Hún átti að standa inni
í búri í trogi. Þar var svalt og þar mundi hún ekki skemmast. Hún hugaði
að krakkanum um leið og hún kom inn en hann var enn tryggilega bund-
inn við rúmfótinn svo að ekki þurfti að hafa áhyggjur af honum. Augun
voru farin að venjast rökkrinu inni í bænum en samt var eins og allt væri
grænt og þau sæju ekkert nema túnið í Holti sem hún hafði verið að
horfa á.
Það var sosum líka fallegt túnið í Efstakoti þegar þeir komu og riðu
yfir það á þrem gæðingum. Það á að fyrirgefa en það er ekki hægt að fyrir-
gefa mönnum sem ríða yfir túnið við hliðina á gömnni. Svo var hún allt
í einu orðin ein og stóð í dyrunum og horfði út yfir túnbalann eins og hún
væri tröllkona orðin að steini.
Slóðirnar sjö iðuðu og hlykkjuðust eins og maðkar í skemmdu mjöli.
Henni fannst einhver standa fyrir aftan sig í göngunum. Einhver sem hafði
komið þegar Hrólfur hvarf fyrir leitið suður af bænum. Það var farið að
snjóa. Haustið var að breytast í vemr sem læddist að henni í hvítri iogn-
drífu. Hún sneri sér snöggt við en sá engan, gekk hratt inn göngin, settist
á rúmið sitt og grét og það var vont að gráta. Allt sem maður ræður ekki
við er vont. Það sem maður ræður við er gott og þess vegna reynir maður
að leigja sér kot og vera síðan einn um að skipa sjálfum sér fyrir verkum.
— Eg veit ekki hvers vegna þú ert að væla þetta, sagði hún hörkulega
við sjálfa sig. Þú veist ekki til þess að neitt sé að. Hann verður kominn
heim á morgun og til hvers hefur þá allt þetta vol verið? Skammasm þín,
þú ert lin. Hún lagðist endilöng í fletið sitt og fór með bæn. Hún vaknaði
afmr við sáran sting í fætinum. Þessi stingur varð áleitnari eftir því sem
styttra varð í fæðinguna og hún var svo þreytt að hún var lengi að velta
sér yfir á hina hliðina til að geta sofnað afmr. Skíman var farin af skján-
nm og komin nótt. Á morgun ætla ég að skafa gólfið áður en Hrólfur
kemur heim, hugsaði hún í svefnrofunum. Seinna verða svo þvegin gólf
í Efstakoti eins og á Stómbrekku.
Þegar hún vaknaði afmr var glæta á skjánum sem var hvítur að sjá af
snjónum sem sett hafði ofan um nóttina. Hún fór á fætur og tók fram
sköfuna sem Hrólfur hafði smíðað þegar þau vom að byrja búskapinn.
Hrólfur var laginn smiður. Hann var oft fenginn til að smíða á betri bæj-
um. Nú var hún notuð til þess að skafa í Holti. Allt var í Holti. Þó var
allt í Efstakoti.
202