Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Síða 99

Þorsteinn frá Hamri:
FIÐRIÐ ÚR SÆNG
DALADROTTNÍNGAR.
Ljóðhús. Reykjavík 1977.
Fiðrið úr sæng Daladrottníngar er ein
þeirra bóka sem gagnrýnandi þyrfti að
hafa melt með sér í heilt ár að minnsta
kosti áður en hann léti nokkuð uppi
um hana, en slíkur munaður leyfist ekki
þeirri örmu stétt. Fiðrið er að sönnu
ekki stór bók en býsna þung oft á tíð-
um og getur vafist fyrir fólki að ráða
í gáturnar.
Bókin skiptist í þrennt. Seinni hlut-
arnir tveir eru bæði skyldir og um margt
líkir og verða spyrtir saman hér á eftir,
en fyrsti hlutinn er nokkuð frábrugðinn
þeim. Ljóð um land og fólk heitir hann
og er safn ljóða af ýmsu tagi, tækifæris-
ljóða, ástarljóða, erfiljóða. Mörg þeirra
eiga það sameiginlegt að í þeim er
brugðið upp hliðstæðum mannlífs og
lands, enda segir í byrjun bókar: „Eg
vil líkjast þér land.“
í Bláti fjalli (11) er ævi manns sýnd
í árstíðaskiptum heiðarinnar. Blátt fjall
bernskuvorsins verður sumarheiði hins
starfandi manns, en þegar ellin sækir að
verður heiðin
veðrahjalli,
verður bitinn hagi;
spurt er um síðustu
spor manns í dragi —
svo hylur þau haustið.
I Vísu (12) myndhverfist söknuður
mannsins í svala tjörn á fjalli. Það er
undurfallegt ljóð eins og þau eru mörg
í þessari bók:
I tærri lygnunni
titrar mynd þín,
Umsagnir um bcekur
þegar blærinn andar
hvísla bárurnar orð þín,
söknuður í brjósti mínu,
segðu það eingum.
Svöl og djúp
tjörn á fjallinu.
Vetur og lífsblekking eru lögð að jöfnu
í Landi og fólki (15). Þegar vorar —
sem e. t. v. táknar þjóðfélagsbreytingar
auk árstíðaskipta — hristir fólk af sér
hrím blekkinganna, en sagan er samt
ekki öll sögð:
Þó býr landið yfir leyndum harmi
og einstaka maður við örkuml.
Enn er ógetið listfengasta ljóðs 1.
hlutans, Fylgdar (10), sem er ort í minn-
ingu Guðmundar Böðvarssonar og flétt-
að saman úr tilvísunum til ljóða hans.
Fólk allra alda, allir sem sólin kyssti,
koma að sækja Guðmund sem bíður
þeirra ferðbúinn. Flann sameinast lest-
inni miklu, en Þorsteinn huggar okkur
sem eftir sitjum, því
Okkur til leiðsagnar er
fylgd hans þó vís; fylgd þér og mér.
Fylgd. Flvar sem við gaungum.
Eins og að ofan sagði stillir Þorsteinn
landi og fólki hlið við hlið í ljóðum
sínum. Mannlaust land er ekki til í þess-
um ljóðum. Og þar er ekki bara nú-
tíminn og hans fólk, þarna er land, þjóð
og saga í einu lagi, eins og í ljóðinu
Áníng (14):
Þraungt var setinn sólskinsbletturinn
kríngum okkur á kortinu:
forn andlit flykktust að
til að brosa við okkur og birtunni.
14 TMM
209