Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Blaðsíða 13

Gunnar Benediktsson
komna heimsókn víkur ekki úr minni mér. Þá stuttu stund sem hann
dvaldi hjá mér upplauk hann fyrir mér hugskoti sínu, skýrði fyrir mér
viðhorf sín til kirkjunnar, Ritningarinnar, guðfræðinnar — hvatti mig til
að halda áfram prestskap. Þetta var einn þeirra fögru hornfírsku daga sem
líða alltof fljótt. En veturinn eftir barst mér bréf frá honum þar sem hann
útlistar lífsfxlósófiu sína enn betur. Sameiginlegur vinur okkar, Þorsteinn
Valdimarsson, sendi mér á jólum þetta ár Ijóðabók sína Heimhvörf og með
henni þessa vísu, sem geymir í einfaldleik sínum von okkar alla og draum
um nýjan og bjartari heim; — hið sama og bréf Gunnars:
Nær voru villuveður svo stór
um veraldargeim —
og þörf fyrir ljós í litlum kór
að lýsa oss heim?
I Hávamálum eru geð guma tengd því umhverfi sem fóstrað hefur þá.
Ovíða er landslag stórfenglegra hér á landi en í Hornafirði — þeim stað
þar sem Gunnar Benediktsson sleit barnsskóm sínum. Hann er skilgetinn
sonur þeirra sanda og þeirra miklu sæva er á þeim brotna. Um önnur áhrif
þarf ekki að spyrja. Réttlætiskennd hans var honum inngróin og
manndómur meðfæddur, hann hefði aldrei þurft að heyra Karls gamla
Marx getið þess vegna, jafnvel ekki spámanna Gamla testamentis.
Gunnar Benediktsson hlaut að segja skilið við þá stofnun sem átti þó
hug hans allan í upphafi — spámenn þrífast aldrei í hempu til lengdar.
Hann lét lútherskan rétttrúnað og fékk í skiptum vísindalega efnis-
hyggju, og honum finnst sem hann hafi gengið út í dagsbirtuna úr
gömlu og dimmu húsi hins kristna menningararfs, er engu hlutverki hafi
lengur að gegna á öld sósíalisma og vísinda. Þeir sem ekki gengu með
honum út í sólskinið en létu fyrirberast í því gamla húsi finnst sem þar
hafi birt en rökkvað fyrir utan. — Sjálfur myndi hann brosa í kampinn
eins og Bodhidharma og kunna á slíku skýringu sem hann bíður með að
gefa um sinn, en mér er þökk í huga þegar ég hugsa til Gunnars
Benediktssonar fyrir þann móralska styrk sem hann veitti veiktrúuðum
og villuráfandi prestlingi fyrir 30 árum með því einu að vera sá sem hann
var og standa þar sem hann stóð.
Staðastað, 18. okt. 1981.
259