Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Blaðsíða 53

sem þeir héldu heilar, setningum með stórum staf eins og effi í upphafi setningar og punkti
í endann.
Um kvöldið fyllir fólkið út í sjálft sig og er undrandi og hrætt þess vegna. Þetta fólk
hefur ekkert í höndunum nema óprenthæfa óhamingju. í augum þeirra glóa tappatogarar,
í heimi þar sem sjálfsvorkunnin er diskó aðstæðnanna. En leslampamir (í hinum hverfandi
hlutum) setja á sig einglymin og sjá ekki hvað er að gerast. Sjá ekki það sem berst niður
með straumnum. Heyra ekki skothvellinn í dyrabjöllunni. Deila í staðinn um það hvort
eigi að taka mark á fuglamáli eða ekki. Finna kannski eitthvað á sér. En það líður hjá.
Vindurinn hvín á ganginum, endalaus veinandi göng sem soga menn í sig. Ekkert skjól
fyrir skvaldri laufblaða. Engin vöm gegn eyðingu. Fólkið hrynur af veggjunum eins og
málningarflygsur. Kemst ekki úr sporunum og skilur ekki tilgang gosbmnna. Eitthvað
togar það í öfuga átt. En það er samt til. Eitthvað hlýtur að eiga að gerast.
TMM 1991:1
43