Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Blaðsíða 106

að skáp, leitaði nokkra stund og fann eldspýtur og pakka af kertum. Hann kveikti á einu
kerti og lét vax drjúpa á gólfið. Hann setti það í pollinn og hélt því stöðugu á meðan vaxið
storknaði. Hann tók annað og festi það á sama hátt. Hann fór eins að með hin kertin þar
til hann hafði tæmt pakkann. Gulgráum bjarma sló á veggi og loft. Flöktandi birtan skekkti
herbergið. Maðurinn lagðist á kalt gólfið og horfði á drungalegan leik ljóssins og
skugganna í loftinu.
Gamalkunnug tómleikakennd sótti á hann. Honum fannst farg þrýsta á sig. Það var
líkt og vitundin væri að fletjast út í breiðu sem grúfði undir blýhimni. Hún var köld.
Lífvana. Endalaus. Hann ætlaði að rísa á fætur, en gat það ekki.
Hann reyndi að kalla fram minningar til að gleyma kenndinni. Ekkert kom nema
samhengislausar flísar sem molnuðu og fuku burt áður en hann gat raðað þeim saman.
Hann hafði legið þannig lengi þegar mynd lifnaði loks í huga hans. Það var konuandlit.
Hann sá brún augu umlukt löngum bráhárum. Hún var með svartar, bogadregnar auga-
brúnir og lítinn, eilítið bústinn munn. Þau höfðu verið saman fyrir mörgum árum. Bæði
voru nítján. Hann hafði aldrei verið með konu áður. Nálægð hennar skipti tilverunni í
tvennt: Svartar, fljótandi nætur og bjarta, hvassa daga sem hvísluðu efasemdum í eyra
hans. Honum þótti vænt um hana, en vissi að sambandið gat ekki enst. Þau voru gerólík.
Eina nóttina hafði hann sagt að hann væri ekki viss um að hann vildi halda sambandinu
áfram. Hann fann augu hennar á sér. Hún tók utan um hann. Hann mundi hvemig hendur
hans urðu votar þegar hann strauk andlit hennar. Það hafði snortið hann djúpt að kona
gæti grátið hans vegna.
Eitt andartak langaði hann að leita að henni, finna aftur nálægð hennar. Hann vissi að
það myndi ekki ganga, en þráin vann gegn tóminu í huga hans.
Hann reis upp og horfði í kertalogið. Vax flaut um gólfið. Hann blés á kertin — eitt í
einu, þar til einungis hið fyrsta var eftir. Hann bar lófana að loganum. Hiti streymdi inn
í hendur hans. Hann blés á ljósið.
Mjúkt myrkur umvafði hann.
96
TMM 1991:1