Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Síða 62

hér í Egyptalandi og hún mundi halda áfram annars staðar. Synir Pom-
pejusar, Gnaeus og Sextus, höfðu komið sér upp her á Spáni og mundu
hefna föður síns. Metellus Scipíó og Cató yngri höfðu safnað saman
herliði í Afríku og fengið þar á sitt band gamla refinn hann Júba
Númidíukonung. Já, blóðið mundi fljóta enn um sinn. Mars hafði ekki
slökkt þorsta sinn. Og einhvers staðar djúpt í brjósti fann hershöfðinginn
að hann var sá eini, sem gat slökkt þann þorsta.
Hví ól hann þá manninn hér í Egyptalandi, nú á þessum voveiflegu
tímum, þegar þörf var fyrir hann annars staðar? Hvers konar framferði
var það á þessum tímum að daðra við útlenda drottningu (sem var ekki
einu sinni fögur) á lystibátum hennar á lygnu fljóti undir þrúgandi sól,
að snerta hennar hvíta, makedónska hörund, að hvísla hið ambögulega
makedónska nafn hennar í eyra henni. Kleópatra. Ef til vill var hann hér
enn hennar vegna, ef til vill til að sjá með eigin augum hvort sú
staðhæfing hennar væri sönn að hún bæri bam hans undir belti. Og hvað
með eiginkonu hans Kalpúmíu (ekki var hún nú fögur heldur), sem beið
nú óttaslegin í úlfahópi í Róm? Heiður er heiður. Það hæfði ekki miklum
hershöfðingjum að skemmta sér til langframa með lagskonum —jafnvel
þótt þær væru drottningar—við dans og hljóðfæraslátt gleðimeyja. Slíkt
var flagara siður. Honum varð hugsað til Markúsar Antoníusar, þess
óforbetranlega flagara, sem núna var staðgengill hans í Róm. Hann léti
ábyggilega ekki embættisstörfin íþyngja sér, svo reiðubúinn sem hann
alltaf var til að reka sitt rómverska sverð í sérhvert slíður. Honum þætti
vafalítið upphefð að drottningu.
Þessar hugsanir — sumar ljósar, aðrar óljósar — flögruðu um huga
hershöfðingjans, meðan hersveitin silaðist varfærnislega áfram framhjá
vökulum, fjandsamlegum augum. Flugumenn Achillasar gátu leynst
hvarvetna með rýting í ermi. Hann hló í huga sér að þeirri tilhugsun að
falla fyrir rýtingsstungu; nei, auðvitað myndi dauðinn annað hvort vitja
hans á vígvelli eða í öldungs hvílu. Núna, þegar Achillas var fallinn, voru
stuðningsmenn hans enn heiftúðugri og vafalítið tilbúnir til að skjótast
undan skugganum eins og sporðdrekinn og stinga eiturbroddi sínum. Og
ekki varð litið hjá þeirri staðreynd að þeir héldu enn Canopus-borg í
austri. Ef til vill mundi Antipater—enneinnfláráði útlenski konungurinn
— vinna borgina á leið sinni heim til Júdeu, til að sýna Rómverjum að
hann væri verðugur rex Iudeorum. Alls staðar sýndarmennska!
60
TMM 1991:3