Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Side 68

Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Side 68
sína fyrir þrjátíu gullpeninga, svo ættfólk hans gæti snúið aftur á slóðir forfeðranna og niðjamir mættu vaxa úr grasi í hinu útvalda landi. Um síðir komust þau til heimabæjar Ónís, Nazaret í Neðri Galfleu, sem var uppblásið og eyðilegt þorp, þar sem íbúamir erjuðu jörðina við harðan kost vegna vatnsleysis. í þessum litla bæ ólst Jóakim upp og lærði iðn afa síns. Er hann varð fullvaxta eignaðist hann að konu dóttur kráar- eigandans, en hún hét Hanna. Það var sama ár og Hyrcanus II var tekinn af lífi. Áttu þau Jóakim og Hanna tvær dætur; önnur þeirra, Ester, dó ung, en hin, Miriam, lifði. Jóakim heitbatt hana Jósef, trésmið einum þar í bæ, en meðan hún var enn í festum varð hún þunguð. Jósef sór og sárt við lagði að hann hefði ekki snert á henni og bæjarbúar voru helst á þeirri skoðun að það bæri að grýta hana í samræmi við Móselög, enda steinar ódýrasta aftökutækið þar um slóðir og grýting var skemmtun, sem jók félagslega samtöðu bæjarbúa og tryggði þátttöku allra. Aumingja Miri- am, viti sínu fjær af örvæntingu, gaf þá eiðfastan vitnisburð um að hún hefði verið lostin guðlegu ljósi eða eldingu, og orðið þunguð af. Bæjar- búar, sem flestir voru þeirrar skoðunar að hinn rétti faðir hefði verið rómverskur hermaður, er átt hafði leið um þorpið með herflokki sínum, vorkenndu vesalings stúlkunni, sem greip til slíkra örþrifaráða, og leyfðu henni að lifa, að því tilskildu að hún fæddi ekki barnið innan bæjar- markanna. Töldu flestir hana vitskerta og gekk hún undir nafninu „brjál- aða Miriam“. Jósef, sem var góður maður, fylgdi henni út úr bænum og til Betlehem, því hann var af ætt Davíðs. Þar giftu þau sig og þar ól hún bamið. Þetta var sveinbarn og skírt Jósúa, sem merkir Guð er bjargræði mitt, því í augum Miriam hafði guð bjargað henni. Jósef og Miriam áttu ekki fleiri böm, þótt sumir hugmyndaríkir rithöfundar haldi slíku fram. Jósúa dó bamlaus, þrjátíu og þriggja ára að aldri, krossfestur eins og strokuþræll eða ótíndur glæpantaður. Þar með dó síðasti afkomandi hershöfðingjans og draumur hans um ódauðleika gegnum niðja sína einnig. 66 TMM 1991:3
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.