Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Qupperneq 93

Pétur Gunnarsson
Tvær sögur
Emil sóló
Leikni hans með knöttinn sæmdi hann viðumefninu „sóló“. Emil sóló
var nafn sem átti eftir að hræra strengi í mörgu íslensku brjósti.
Venjulega eru áhorfendur á vellinum bara áhangendur liða sem eigast
við. Aðeins á landsleikjum eða úrslitaleikjum að knattspyrnuáhugamenn
allra liða sameinast.
Emil sóló rauf þennan múr. Einn og sér var hann slik skemmtun að
áhorfendur voru jafnvel úr röðum anti-sportista.
Ef ætti að benda á eitthvað eitt sem einkenndi Emil sem leikmann þá
var það fyrst og fremst agalaus glaðværð. Tækni legir yfirburðir hans voru
nægilega miklir til að venjulegir leikmenn urðu hlægilegir— og það var
reyndar eitt einkenni á leik Emils að hann hló nær látlaust þegar hann var
að flétta sig og hekla í gegn um raðir andstæðinganna — hlátur sem
smitaði áhorfendur og lét mótstöðumenn sjá rautt.
Allur knattspymuferill Emils er svo ruglingslegur að maður veit ekki
hvort er hægt að taka hann alvarlega. Hann var eitur í beinum þjálfara og
þrisvar rekinn úr liðum fyrir agabrot. Ástæðan yfirleitt að hann gat ekki
æft eins og aðrir á tilsettum tímum — bara þegar honum hentaði og
ánægjunnar vegna. Eins kom fyrir að hann hætti með liði ef honum þótti
andinn ekki góður og strax í fimmta flokki þurfti þjálfari að „hætta að
öskra“ svo Emil fengist til að byrja æfingar að nýju.
Eftir að hann fór að fljúga var hann oftar fjarverandi en kom líka
fljúgandi á síðustu stundu, mætti kannski á varamannabekk í seinni
TMM 1991:3
91