Dagrenning - 01.04.1956, Blaðsíða 31

ræðið svo að það fái staðist til frambúðar.
En því miður er það ekki hægt. Lýðræðið
er stjórnarform sem hverfur úr sögunni
áður en langt um líður. Lokasóknin á
hendur því er nú hafin. Það brotnar nið-
ur innanfrá vegna vaxandi flokksræðis,
og utan frá vegna ásóknar hins austræna
skipulagsforms-kommúnismans.
Hvað tekur þá við?
Á Vesturlöndum mun nýtt skipulags-
form smátt og smátt taka við af lýðræð-
inu. Það skipulagsform verður þeó-
kratíið.
Þeir sem kynna sér Biblíuna þurfa
ekki lengi að leita, þar til þeir sjá að þar
er ísraelsþjóðinni fyrirskipað sérstakt
stjórnarform. Þetta stjórnarform hefir
verið nefnt þeókratí (Theocracy). Það
stjómarskipulag er ekki til með neinni
þjóð á vorum dögum og hefir ekki svo
vitað sé verið framkvæmt til fulls neins-
staðar.
Meginkjami þeókratísins er sá, að
æðri öllum mannlegum lögum séu lög-
mál Guðs, sem hvorki einstaklingar né
þjóðir megi brjóta, án þess fulkomin
tortíming hljótist af, nema fljótlega sé
snúið frá villunni.
Þessum lögmálum geta menn ekki
breytt fremur en gangi himintungla —
enginn getur breytt þeim, nema Guð
einn. Þess vegna verður að halda þau og
öll mannleg löggjöf og stjóm verður að
vera innan þeirra marka, sem þau setja,
því að öðrum kosti líða þjóðirnar undir
lok. Sú þjóð, sem fyrst á að taka upp
þeokratí er ísraelsþjóðin, og öll helztu
fyrirmæli um skipulagshætti, ríkisstjórn,
löggjöf, dómsvald og framkvæmdarvald
er að finna í Gamla Testamenntinu, sem
er ekki síður „Guðs Orð“ — þ. e. lög Guðs
— en Nýja Testamentið, en í hinu síð-
arnefnda er að finna „uppfyllingu lög-
málsins“, þ. e. hið nýja, kristilega inni-
hald hinna eldri lagaboða.
Hið þeókratiska stjórnarform.
I þeokratísku ríki verður ríkisstjórn,
þing, dómarar, þjóðhöfðingi, sveitar-
stjórnir, fjárhagskrefi, skattar, skólar, trú-
arbrögð og yfir höfuð flest hið sama og
vér þekkjum frá þjóðskipulagi vorra
tíma. Munurinn verður aðeins sá, að
vald allra verður takmarkað af hinni guð-
legu löggjöf, sem á að vera öllum heilög.
Hér yrði of langt mál að ræða þessa
skipan í einstökum atriðum, en á það
skal t. d. bent, að í þeókratísku þjóð-
félagi mun enginn geta átt kosningar-
rétt nema hann sé kristinnar trúar. Þar
mun einnig verða óheimilt að taka af
nokkrum manni hærri skatta en tíund
af tekjum hans og eignum. Þar verður
lygari ekki talinn hæfur til að sitja í
opinberri stöðu og sá sem svíkur fé eða
eignir út úr öðrum missir mannréttindi
sín. Konur verða þar jafnréttháar karl-
mönnum til starfa og embætta. Þar
munu hvorki félög né einstaklingar fá
tækifæri til að níðast á öðrum í við-
skiptum eða á annan hátt.
Hver maður mun eiga sitt hús, sem
þjóðfélagið hjálpar honum til að eign-
ast, en fari hann óvarlega með eignir
sínar getur hann við það misst hin al-
mennu mannréttindi sín um tíma. Krist-
in þjóð hefir „sáttmála við Guð.“ Sá
sáttmáli er fyrst og fremst hin tíu boðorð
Móselaga eins og þau voru túlkuð af
Kristi og postulum hans. Það verður
grundvöllur hins þeókratiska þjóðskipu-
lags. En auk þeirra verða margar aðrar
reglur og lög, sem Guð býður að halda,
í heiðri höfð.
DAGRENNING 23