Dagrenning - 01.08.1958, Side 15

r' — ---------------------------------------------------------------------->
Hvað eftir annað bað forseti Libanon um hjálp gegn innrásarlýð
kommúnista og Nassers, en Vesturveldin sáu sér ekki fært að verða við
þeirri beiðni lengi vel. Sameinuðu þjóðimar áttu að leysa málið og
Hammarskjöld fór þangað sjálfur til að kynna sér allar aðstæður. Skýrsla
hans var á þá leið, að öll íhlutun væri óþörf. Engar „sannanir" væm fyrri
því að frá Sýrlandi streymdu vopn og lið inn í landið. Forsetinn væri óvin-
sæll og allt mundi lagast af sjálfu sér, ef hann yrði látinn víkja. Og menn
fóm að leita að nýjum forseta, sem „allir gætu sætt sig við“, en það þýðir,
sem Nasser og Rússar geta sætt sig við, þ. e. — er á þeirra bandi. — Þetta
var hjálpin frá Sameinuðu þjóðunum — og hún var í sannleika þeim lík.
Nú breyttist allt viðhorfið. Blöð Bandaríkjanna, sem áður höfðu talið það
nauðsynlegt að hjálpa Libanon, ef um það yrði beðið, snem nú við blað-
inu, og fóru að ympra á því, að forsetaskipti yrðu sem fyrst.
En þá gerðist óvæntur atburður, sem líklega hefur — af einhverjum
mistökum, sem enn em ekki upplýst, — gerzt fyrr en gert var ráð fyrir:
Það varð skyndilega stjórnarbylting í írak. Konungur íraks og forsætis-
ráðherrann vom drepnir — svo og öll konungsfjölskyldan. — Þá bað
Shamoun Libanonforseti Bandaríkin opinberlega um hjálp, samkvæmt
51. grein sáttmála Sameinuðu þjóðanna, — og nú var hún veitt með þeirri
skyndingu, sem Bandaríkjunum einum er tiltæk — þegar þau vilja það
við hafa.
Atburðimir í Libanon em nú orðnir aukaatriði. Byltingin í írak yfir-
skyggir þá gjörsamlega. Sá atburður varð til þess að Bandaríkin viku nú
í fyrsta sinn frá hinni óheillavænlegu stefnu, sem þau hafa fylgt í Araba-
löndum, og leitt hefur af sér slíkt stjómmálaöngþveiti í Evrópu og við
Miðjarðarhaf, að nú er heimsstyrjöld með öllu óumflýjanleg.
Atburðirnir í írak og Libanon em beint framhald af Súez-pólitík
Bandaríkjanna 1956.
Því var haldið fram í þessu riti í árslokin 1957, að með framkomu
sinni í Súez-deilunni haustið 1956, hafi Bandaríkin „frestað heimsstyrj-
öld þeirri, er óhjákvæmilega hlýtur að koma, um nokkra mánuði eða í
mesta lagi nokkur ár.“ Sú spá hefur reynzt rétt. Við Súez komu Banda-
ríkjamenn í veg fyrir það, að Bretar og Frakkar gripu í taumana í styrjöld,
sem brotizt hafði út milli fsraels og Egiptalands. Nú verða þeir að gera
sjálfir hið sama. Þeir verða nú að flytja lið og hergögn til Libanon og
Jórdaníu til þess að vera þess umkomnir að skakka leikinn, ef styrjöld
brýst út í Arabalöndum, eða við ísrael. Sá eldur, sem nú er kviknaður í
löndunum við botn Miðjarðarhafsins verður ekki slökktur nú um sinn.
Það var e. t. v. hægt að koma í veg fyrir það við Súez haustið 1956, að
Arabaríkin yrðu kommúnismanum að bráð, en nú er það of seint.
v----------------------------------------------------------------------------
DAGRENNING 13