Reykjalundur - 01.06.1950, Page 46

átti vanda til, og skalf, þrátt fyrir öll loð-
skinnin. Fyrirvaralaust sneri hún glamp-
andi augum að manni sínum, er sat við lög-
málsbókina og reri fram og aftur, og varp-
aði að honum þessari spurningu: „Getur
þú sagt mér, hvenær Messías, sonur Davíðs
muni koma?“ „Hann mun koma,“ svaraði
spekingurinn, „þegar allir Gyðingar eru
orðnir fullkomnir í dyggðinni eða forhertir
í ódyggðinni, eftir því sem lögmálið segir.“
„Getur þú ímyndað þér, að allir Gyðing-
ar muni nokkru sinni verða dyggðugir?"
liélt hún áfram.
„Hvernig ætti ég að geta það?“
„Eftir því að dæma mun lians engin von,
fyrr en allir Gyðingar eru orðnir siðspillt-
ir?“
Spekingurinn yppti öxlum og sökkti sér
á ný í völundarhús fræða sinna, sem sagt er,
að aðeins einn maður hafi þrætt til enda,
án þess að bíða tjón á vitsmunum sínum.
Konan fagi'a sat enn við gluggann, horfði
dreymandi út í regnið og hinir hvítu fing-
ur hennar fitluðu óþolinmóðlega við svart
skinnið á hinum glæsilega kjól hennar.
★
Eitt sinn fór spekingurinn til nágranna-
borgar til þess að taka þátt í að leysa vanda-
samt atriði, er laut að ritskýringu lögmáls-
ins. Vegna hinnar nákvæmu þekkingar hans
á' efninu, tókst að ráða fram úr vandanum
miklu fyrr en hann hafði búizt við. Þess
vegna hélt hann af stað heimleiðis ásamt há-
lærðum vini sínum þegar sama kvöld, í stað
þess að koma ekki aftur fyrr en að morgni,
eins og hann hafði gert ráð fyrir. Steig liann
af vagninum fyrir utan hús vinar síns og
gekk þaðan heim til sín. Hann varð mjög
undrandi, þegar hann sá ljós í hverjum
glugga og rakst á hermannaklæddan þjón,
er stóð fyrir utan dyrnar og reykti pípu sína
í mestu makindum.
„Hvað ert þú að gera hér?“ spurði hann
vingjarnlega, en ekki var laust við að nokk-
urrar eftirvæntingar kenndi í rödd hans.
„Mér var falið að hafa gát á, ef eiginmað-
ur hinnar fögru húsfreyju skyldi koma heim
fyrr en til var ætlazt."
„Svo? Jæja, blessaður, vertu þá vel á
verði.“
Að svo mæltu liélt spekingurinn burt frá
liúsinu, en sneri svo að því hinum megin og
læddist inn um bakdyrnar. í setustofunni
hafði sýnilega tvennt setið að snæðingi fyrir
stuttri stundu. Kona hans sat eins og hún
var vön við gluggann í svefnstofu sinni, vaf-
in skinnum. Kinnar hennar voru grunsam-
lega rjóðar og í augnaráðinu var ekki þessi
eilífa þrá, heldur leit hún nú á mann sinn
með einkennilegu samblandi af fullnægingu
og háði. í sama bili rak hann tána í eitthvað
hart, og glamraði í. Þetta voru sporar.
„Hver hefur verið hjá þér?“ spurði spek-
ingurinn.
Hún yppti öxlum og tjáði sú hreyfing
dýpri fyrirlitningu en nokkurt svar hefði
getað gert.
„Á ég að segja þér það? Foringi riddara-
liðsins hefur verið hérna hjá þér.“
„Nú, og þó svo hefði verið?“ sagði hún og
strauk skinnið á jakkanum sínum með hvítri
hendinni.
„Ertu örvita, kona?“ ^
„Ég er með fullu viti,“ sagði hún og
glettnisbros lék um munaðarlegar rauðar
varir hennar. „En má ég ekki líka gera mitt
til þess að stuðla að því, að Messías komi
og endurleysi okkur vesalings Gyðinga?"
Rukkari kom mcð reikning til litvegsbónda nokkurs.
Útvegsbóndinn kvaðst ekki geta greitt hann strax, en
til þcss að gera rukkaranum nokkra úrlausn ,sagði
hann við liann að skilnaði: — I>ú getur reynt að koma
um mánaðamótin, því að þá fellur á mig víxill og
ætti ég þá að geta borgað þetta lítilræði.
44
Revkjalundur