Reykjalundur - 01.06.1950, Blaðsíða 44

þvíað hvorugur, Baldvin eða Gunnar vildi láta sinn
hlut. Sigurbjöm leysti deiluna með þvi að draga upp
úr vasa sínum meistarabréf í skósmíði og spyrja
kurteislega, livort þetta dygði ekki, en Sigurbjörn hafði
um nokkurra ára skeið verið skósmiður á Akureyri,
og stungið bréfinu á sig — til vonar og vara. Og vit-
anlega var honum heimil innganga, þegar slíkt plagg
var annarsvegar.
h •
Nokkrum árum eftir að Baldvin fluttist til Reykja-
víkur, kom hann eitt sinn til Eyja. Nokkrir vinir hans
liéldu honum lióf og var gleðskapur mikill Þegar
veizlan stendur sem hæst, rís Sigurbjörn Sveinsson á
fætur og mælir af munni fram:
Þegar fríðan flöskustót
faðma kátir bragnar,
Baldvin stingur alla út-----—
Laut skáldið nú höfði, virtist kominn í þrot, stein-
þagnaði og settist, en mælti um leið: Amcn. Ráku
ntenn þá upp hlátur, og þótti skáldinu illa aftur far-
ið, að geta ekki lokið einni vfsu, sent það var byrjað á.
Rís þá Sigurbjörn á fætur og segir: Herrar mfnir,
ég er ekki viss um að þið hafið skilið mig, en vfsan cr
þannig:
Þegar fríðan flöskustút
faðrna kátir bragnar,
Baldvin stingur alla út.
Amen — — skáldið þagnarl
•
Smælki
l’étur litli kom skælandi fram í eldhús til mömmu
sinnar.
— Hvað gengur að þér, vinur ntinn? spurði hún.
— Hann pabbi var að festa mynd upp á vegg og
sló með hamrinum á þumalfingurinn á sér.
— Það er nú ekki svo alvarlegt, góði minn, sagði
mamma, maður grætur ekki af slíku — það er bara til
að hlægja að.
— Það var nú einmitt það sem ég gerði, sagði Pétur
litli eymdarlega og strauk höndunum um sitjandann.
•
Malari nokkttr hafði sofnað inni í myllu sinni. Hár
hans lenti f mylluhjólinu og kippt það allharkalega í
lubbann. Malarinn hrökk upp við vondan draum og
umlaði um leið og hann vaknaði:
— Hvað er þetta, kona? Hvað hcf ég nú gert?
•
Það bar eitt sinn við í Vopnafirði eystra, að maður
lézt af hjartabilun í svefni og urðu menn þess fyrst
varir morguninn eftir. Þá varð bónda einum að orði:
— Ég hef aldrei vitað önnur cins undur. Maðurinn
leggst út af alheilbrigður að kvöldi og rfs upp stein-
dauður að morgni.
•
Móðirin: Jæja, börnin mín, þið hafið okkar sam-
þykki. Guð gefi, að sól hamingjunnar megi skfna á
hjónaband ykkar, eins og hún liefur skinið á hjóna-
band okkar.
Faðirinn: — Já, þá fáið þið a. m. k. ekki sólsting!
•
í sjávarþorpi einu úti á landi kotn lftil stúlka f
brauðsölubúð og kcypti brauð. Innan stundar kemur
stúlkan aftur með brauðið og segir, að mamma liennar
vilji ekki þetta brauð, því að það sé bæði gamalt og
grjóthart. Afgreiðslustúlkan rekur þá upp stór augu
og spyr með undrunarhreim í röddinni:
— Hvað er þetta? Hafið þið hvorki sjómenn né
liænsni?
•
Hefur þú séð mann á gráum hesti hleypa brúnumt
Hcfur þú heyrt menn hnakkrffast um bcizli?
Játning.
Ég ann ykkur báðutn af hug og hjarta,
pið hafið mig tiðum glatt.
Án ykkar get ég varla verið,
— vist. er það alveg satt.
Við ykkur skemmti ég mér til skiþtis
og skammast min ei fyrir það.
Ég mynnist við ykkur mörgum stundum
og mest, þegar kvöldar að.
Mér er sama, hvora i kvöld ég kyssi
— það kostar vist sviþað verð:
fíáðar eruð þið bezlu þíþur
og báðar af enskri gerð.
42
Revkjalundur