Reykjalundur - 01.06.1950, Blaðsíða 48

trúnaðarstörfum fyrir samtök okkar allt til
hinztu stundar. Með fráfalli Daníels er
því brostinn einn sterkur hlekkur úr sam-
takakeðju berklasjúklinga.
Daníel var fæddur í Keflavík í Barða-
strandasýslu, sonur hjónanna Guðrúnar
Ingimundardóttur og Sumarliða Bjarna-
sonar. Um fermingaraldur fluttist hann
með foreldrum sínum og systkinum, til
Reykjavíkur. Hann kvæntist árið 1937, eft-
irlifandi konu sinni Nínu Þórðardóttur —
Sveinssonar prófessors og konu lians Ellen-
ar Sveinsson. Hjónaband þeirra var mjög
hamingjusamt, þótt oft drægi dökk ský
fyrir sólu, því heilsuleysið hélt innreið sína
stuttu eftir að þau stofnuðu sitt eigið heim-
ili, og herjaði aftur og aftur, þrátt fyrir
marga unna sigra.
Við vinir hans og samstarfsmenn hjá
S.Í.B.S., og allir berklasjúklingar í heild,
minnumst Daníels með miklum söknuði.
Við söknum hans góða samstarfs, einlægu
og öruggu baráttu fyrir málefnum okkar,
hugsjóna hans og glaðværðar. En þyngstur
er Jdó söknuðurinn hjá lians elskandi lífs-
förunaut. öldruðu móður og öðrum ást-
vinum, sem svo mikið hafa misst. Við
drúpum höfði í þögulli bæn, og biðjum
Guð að blessa minningu hans, og ég trúi
því, að við eigum eftir að hittast aftur, pá
í landi ódauðleikans, þar sem eilífur dag-
ur ríkir. Þar sem blómin ekki fölna fyrir
frostrósum, heldur brosa móti okkur mann-
anna börnum og bjóða okkur velkomin í
land friðarins og kærleikans. Við biðjum
Guð að blessa hans elskaða lífsförunaut,
öldruðu móður hans og aðra ástvini, en
minningu hans heiðrum við bezt með því
að breyta eftir orðum skáldsins sem orti:
Verjumst,
verjumst í stað þess að sýta,
verjumst með glæsibrag;
berjumst,
berjumst gegn dauðanum hvíta,
berjumst strax í dag;
sverjumst,
sverjumst í fóstbræðralag.
M. H.
★
Með Daníel Sumarliðasyni er hníginn í
valinn einn af beztu og ötulustu mönnum
S.Í.B.S. — Maður sem ávallt var reiðubú-
inn til starfa þegar um málefni berklasjúk-
linga var að ræða. þótt líkamskraftar hans
væru ekki ávallt miklir.
Þegar ég minnist liðinna ára, er við
dvöldum saman á Vífilsstöðum konra fram
í huga minn mörg atvik sem mér munu
ávallt verða minnisstæð. Minningar um
hann, sem hafði í svo ríkum mæli tök á
því, að sameina okkur sjúklingana um
hin ýmsu liugðarmál, sem efst voru á
baugi hverju sinni. Mannkostir hans
voru með afbrigðum miklir og félagsþroski
hans eigi síður, enda var hann ætíð sjálf-
kjörinn forystumaður okkar, og trausti því
er við bárum til hans brást hann aldrei. Af
lífi og sál vann hann að málefnum okkar
til hinztu stundar.
Mér er í fersku minni brennandi áliugi
hans fyrir allri okkar félagsstarfsemi og
kemur mér þá fyrst í huga leik- og útvarps-
starfsemin innan hælisins og allur undir-
búningur fyrir þá starfsemi. Það voru
vissulega ánægjulegar stundir þegar allir
lögðust á eitt með að gera sitt bezta og
ávallt var Daníel þar fremstur í flokki, því
hann var hinn skapandi kraftur. En ekki
er mér grunlaust um að hann með eldmóði
sínum hafi lagt liarðar að sér en heilsa hans
leyfði, enda var sérhlífni ekki að skapi
hans.
Þannig var Daníel; ávallt sístarfandi að
hinum ýmsu hugðarmálum okkar, og þeg-
ar verkefnin voru þrotin, þá fann hann ný
viðfangsefni, svo alltaf var nóg að starfa og
hugsa, og hverjum er það nauðsynlegra
en einmitt þeim sem árum saman dvelja
46
Reykjalundur