Reykjalundur - 01.06.1950, Page 43

TILCFNPNa
Sannar skopsögur
Sigurbjörn Sveinsson skáld var um inargra ára skcið
kennari í Vestmannaeyjum. Kenndi liann m. a. krist-
in fræði. Mörgum árum eftir að liann hætti við
kennslustörfin, mætti hann eitt sinn ungum sjómanni,
alldrukknnm, á götu í Eyjum. Pilturinn vatt sér að
honum með miklum elskulegheitum, umfaðmaði hann
og sagði: „Gamli, góði kennari og vinur; Þegar cg var
ungur, kenndir þú mér kristin fræði, elsku vinur. og
ég er þér þakklátur fyrir það, að þú gerðir það svo
dásamlega, að ég bíð þess aldrei bætur."
•
Fyrir mörgum árum voru tveir iðnaðarmenn i Vcst-
mannaeyjum að koma frá Reykjavfk með Lyru og
voru vel þéttir á leiðinni. Skipið lagðist á ytri höfn-
ina (Víkina) og farþegarnir flykktust niður i bátinn.
Annar Vestmannaeyingurinn var kominn niður ( bát-
inn, en liinn missti fótanna í stiganum og steyptist á
bólakaf ( sjóinn. Sló þá felmtri miklum á þá, sem á
liorfðu og hugðu þeir manninum eigi líf.
Brátt skaut honum þó upp við skipshliðina og náði
hann handfestu í bátnum. Félagi hans þreif ( hárið á
honum með fáti miklu og spurði, hvað eiginlega væri
á seyði.
„Blessaður, vertu rólegur," svaraði hinn, „ég skrapp
bara niður í kjallara eftir meiri snabba." Tók hann
að því mæltu whiskípela upp úr rassvasanum, fékk sér
einn ómældan og rétti svo vini sínum.
•
í smábæ einum úti á landi var eitt sinn haldið
kveðjusamsæti fyrir gamlan embættismann, sem var (
þann veginn að flytja búferlum ( annað byggðarlag.
Voru eingöngu karlmenn í samsætinu og var allfast
drukkið. Gerðu menn sér það til skemmtunar m. a.
að kasta fram stökum og var brátt svo komið, að allir
höfðu ort eitthvað nema Þjóðverji, sem þarna var, en
hann hafði verið búsettur i bænum um margra ára
skeið og talaði ekki sem bezta (slenzku. Var mjög á
hann skorað að yrkja eina vísu. Lét hann loks tilleið-
ast, stóð upp og mælti fram vísu þessa:
Allir, sem hér eru inni
eru nú að skemmta sér.
Þegar brennivínið er búinn,
fara allir heim til liún.
Þótti mönnum ekki vel ríma saman „búinn" og
„hún" og höfðu orð á þvi við höfundinn. Tók liann þá
upp blað og blýant, sat við skriflir nokkra stund, fór
aftur með vísuna og nú var botninn svona:
Þegar brennivínið er búinn,
fara allir heim til frúinnl
•
Fyrir mörgum árum fór alþekktur lögregluþjónn hér
í bænnm til Hafnarfjarðar með strætisvagni. Rétt hjá
lionum sátu tveir Þjóðverjar ásamt Lofti Guðmunds-
syni (nú rithöf. og blaðam.), og voru þeir allir þr(r
dökkir á brún og brá og sólbrenndir að auk. Þóttist
lögregluþjónninn viss um, að þetta væru útlendingar
og hcyrði raunar brátt, að þeir tóku að mæla á þýzku.
Varð hann þó hissa, er hann lieyrði I.oft tala nokkur
orð á íslenzku við mann, sem sat rétt hjá honum. Þeg-
ar lögregluþjónninn steig út úr vagninum í Hafnar-
firði mætti hann kunningja sínum, sem spurði hann,
hvaða kumpánar þetta væru — og átti þá við Loft og
Þjóðverjana.
„O, þetta eru Þjóðverjar," svaraði hann, „en einn
þeirra kann svolítið í íslenzku."
•
Hinn landskunni hagleiks- og listamaður, Baldvin
Björnsson gullsmiður stundaði lengi iðn sina ( Vest-
mannaeyjum. Þegar liann fór úr Eyjum, hélt iðnað-
armannafélag Vestmannaeyja honum kveðjusamsæti
mikið, og var það aðeins fyrir iðnaðarincnn. Mætti
Baldvin í samsætið með vini sínum, Sigurbirni Sveins-
syni skáldi og kvaðst bjóða honum sem gesti sínum.
Gunnar Marel, þjóðkunnur skipasmiður var þá for-
maður Iðnaðarmannafélagsins og tók á móti þeim
félögum í dyrunum. Kvaðst liann ómögulega geta
vcitt Sigurbimi aðgang, þar eð samsætið væri eingöngu
fyrir iðnaðarmenn — en ekki fyrir skáld. Varð af þessu
stapp nokknrt þarna við dyrnar og lá við vandræðum,
Revkjalundur
41