Reykjalundur - 01.06.1968, Blaðsíða 30

Barnaþáttur Reykjalundar
Búálfarnir
„Vitið þið hvað ég ætla að segja ykkur?“ sagði
álfamamma og kom á harðahlaupum inn í hlöð-
una þar sem álfapabbi sat og sagði álfabörnun-
um ævintýri.
„Já, auðvitað viðbrenndan velling eins og þú
ert vön“, svaraði álfapabbi, „úbú, hvað lyktin
af honum er vond“, bætti hann við.
„0, það gerir ekkert til, hann endist þá leng-
ur“, sagði álfamamma hlæjandi. „En ég er búin
að skcða nýju hlöðuna bóndans. Sú er nú stór
cg fín. Ég hef hugsað mér að við flytjum í hana
fyrir jólin.
En álfapabbi og álfabörnin vildu alls ekki
flytja. Þeim fannst þau hafa það svo ágætt í gömlu
hlöðunni, þó hún væri kannski helzt til þröng.
„Ef þú vilt endilega flytja“, sagði álfapabbi,
„flyttu þá pottinn af eldinum áður en grautur-
inn er allur orðinn fastur við pottinn“.
Það var satt, álfamamma var ekki sérlega lag-
in við að elda graut, en hún var dugleg að prjóna.
A hverjum einasta degi prjónaði hún einn sokk,
enda var það bráðnauðsynlegt því álfabörnin
voru svo mörg. Hve mörg börnin voru vissi
álfamamma ekki upp á hár, hún kunni nefnilega
ekki að telja nema upp að tíu. Álfapabbi sagði
stundum, að ef þeim fjölgaði meira, yrði að
hengja þau upp í snúru. Þegar álfamamma þurfti
að þvo gólfið, staflaði hún krökkunum í eina
hrúgu á langa borðið, og það gekk nú hreint
ekki hávaðalaust. En á meðan hún skúraði af
öllum kröflum, greiddi álfapabbi fallega, hvíta
skeggið sitt og speglaði sig í koparpönnu sem
hékk á veggnum.
Dag nokkurn sagði álfapabbi við elzta son
sinn, að nú væri tími til kominn að hann færi
út í heiminn að leita sér að konuefni. Álfa-
mömmu fannst þetta lika ágæt hugmynd, eink-
um ef Lási, en svo hét pilturinn, gæti fundið
stúlku, sem væri dugleg að prjóna sokka, þá þvrfti
hún sjálf ekki að prjóna sokk nema annan hvern
dag.
Lási varð glaður, því hann hafði lengi langað
til að eignast fallega konu. Hann vildi leggja af
stað undir eins, en móðir hans kom honum í
skilning um, að fyrst þyrfti liann að búa sig
betur. Hann varð að fara í tandurhrein föt, nýja
sokka, setja hreinan hálm í tréskóna, og síðan að
hlusta á mörg heilræði, sem að gagni gátu komið
í ferðinni. Loksins varð hann þó ferðbúinn, þá
kvaddi hann allt heimilisfólkið og lagði af stað.
Hann hélt beint í áttina til stóra skógarins.
Þangað hafði afi hans sótt konuefnið sitt fyr-
ir mörgum, mörgum árum, svo Lási áleit að
sér myndi einnig takast að finna þar konuefni.
Hann hélt á rauðrósóttum klút í hendinni og í
klúlnum voru nýbakaðar pönnukökur. Helzt hefði
hann viljað hafa hrísgrjónagraut með sér í nesti,
en það var allt of mikil fyrirhöfn að halda á
grautarskál. Lási hafði aldrei fyrr farið inn í
skóginn, og honum þótti gaman að ganga í
snjónum og heyra marrið undan tréskónum. -
Þarna var margt að sjá og undrast yfir, en hann
28
REYKJALUNDUR