Reykjalundur - 01.06.1968, Qupperneq 32

BARNAÞÁTTUR REYKJALUNDAR
voru þó í meiri hluta. Þær voru hver annarri
fallegri og höfðu allar langar, ljósar hárfléttur.
Þegar hann var búinn að heilsa öllum með handa-
bandi, varð hann að segja þeim hvaðan hann
kæmi og til hvers hann væri hingað kominn. Álfa-
stúlkurnar hlógu og flissuðu þegar þær heyrðu
að hann hefði lagt af stað út í heiminn til þess
að leita sér að konu.
„Vertu þá hérna hjá okkur í nokkra daga og
reyndu að finna út hvaða stúlku þér lízt bezt á“,
sagði faðir þeirra.
Lása þótti mjög gaman þarna í Stóra-Hóli, á
daginn hjálpaði hann til við jólaundirbúning-
inn, en á kvöldin hlustaði hann á álfapabba segja
frá jólunum í gamla daga. Aldrei hafði honum
dottið í hug að það væri svona erfitt að velja
sér konu.
„Ef þú vilt þiggja gott ráð“, hvíslaði álfapabbi
að honum kvöld eitt, „þá skaltu velja Onnu, Tótu
eða Lísu. Anna er snillingur í að búa til teppi
og mottur úr fallegum stráum og blómum. Tóta
er ágæt stúlka, hún er alltaf glöð og hún hefur
mjög fallega söngrödd. Lísa getur búið til mynd-
ir úr nær öllu, yndislegar myndir, hún getur
líka sungið og sagt sögur. Og hún býr til af-
bragðsgóðan hrísgrjónagraut. Grauturinn brenn-
ur aldrei við hjá henni, og þær eru ekki margar,
sem leika það eftir henni“.
Nú var Lási ekki lengur í vafa. Hann spurði
Lísu hvort hún vildi verða konan sín, og það
vildi hún fúslega. Næsta morgun, eldsnemma,
stóð öll fjölskyldan fyrir framan hólinn og veif-
aði til Lása og Lísu, sem leiddust af stað heim
til hlöðunnar. í þetta sinn voru eplakökur, en
ekki pönnukökur, í rauðrósótta klútnum. Þegar
þau komu að tjörninni tók Lási kærustuna sína
í fangið og bar hana yfir svo hún þyrfti ekki
að bleyta fæturna. Skyndilega kom hérinn í ljós.
„Jæja, svo þú ert búinn að finna konuefnið“,
sagði hann, „og meira að segja þá allra falleg-
ustu“. - Lási varð bæði hreykinn og glaður. Hér-
inn fylgdi þeim alla leiðina, hann þekkti margar
styttri leiðir en Lási, svo ferðin gekk vel. í þakk-
lætisskini gaf Lási honum allar eplaskífurnar
og honum þótti þær enn bragðbetri en pönnukök-
urnar.
Allt var óbreytt heima hjá Lása. Álfabörnin
lágu í hrúgu á langa borðinu, álfamamma sveifl-
aði gólfkústinum og álfapabbi var að spegla sig
í koparpönnunni meðan hann burstaði snjóhvítt
skeggið.
„Komið þið blessuð og sæl“, sagði Lási. „Ég
er búinn að sækja mér konu, hún heitir Lísa“.
Allir kepptust við að bjóða þau velkomin. Álfa-
pabbi var svo hrifinn af gulu fléttunum hennar
30
REYKJALUNDUR